Od 1953 roku studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u profesorów: Karola Frycza, Andrzeja Stopki i Adama Marczyńskiego. W 1956 roku rozpoczął hospitanturę na Wydziale Scenografii u prof. Karola Frycza. W 1959 roku otrzymał z wyróżnieniem dyplom Akademii za oprawę plastyczną do Horsztyńskiego Juliusza Słowackiego w reżyserii Bronisława Dąbrowskiego w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Projektował scenografie w teatrach dramatycznych, współtworzył m.in. inscenizowaną w krakowskim Teatrze im. Słowackiego przez Bohdana Korzeniewskiego Sławną historię o Troilusie i Kresydzie Szekspira (1960), dzieło, które w 1968 roku zilustrował dla londyńskiego The Folio Society i Orfeusza w wężowej skórze Tennessee Williamsa w reżyserii Jerzego Jarockiego w Starym Teatrze w Krakowie (1962). Na początku lat 60. przygotował również m.in. dekoracje do Gabinetu osobliwości wg scenariusza i w inscenizacji Henryka Tomaszewskiego we Wrocławskim Teatrze Pantomimy (1961) oraz do Dafnis i Chloe Maurice'a Ravela i Pietruszki Igora Strawińskiego w reżyserii i choreografii Tomaszewskiego w Operze Wrocławskiej (1961). W 1962 roku uzyskał stypendium rządu włoskiego i rozpoczął roczne studia w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. W 1962 roku po raz pierwszy pracował w Operze Warszawskiej, gdzie przygotował scenografię do Święta wiosny Igora Strawińskiego, Syna marnotrawnego Claude'a Debussy'ego i Judith Artura Honeggera w reżyserii i choreografii Alfreda Rodriguesa. Wkrótce, w 1966 roku, otrzymał nominację na naczelnego scenografa Teatru Wielkiego w Warszawie. Sprawował ją przez niemal czterdzieści lat, do 2005 roku. W połowie lat 60. rozpoczęła się też wielka międzynarodowa kariera artysty i współpraca z renomowanymi teatrami świata, m.in. Covent Garden, Operą Paryską, Teatro Colon, Teatro Sao Carlos, Piccolo Teatro, Burghtheater. Pracował z wybitnymi dyrygentami, m.in. Carlem Böhmem, Herbertem von Karajanem, Zubinem Mehtą, Nello Santim i Georgem Soltim, znakomitymi reżyserami, m.in. Augustem Everdingiem, Giancarlo del Monaco, Jean-Claudem Riberą, Frankiem de Quell, Johnem Schlesingerem, Hansem Heugebauerem i choreografami, m.in. Sergem Lifarem, Johnem Neumeierem, Peterem van Dyckiem.
Andrzej Kreütz-Majewski mówił, że teatr jest dla niego wszystkim.
"Jest tym, czym zechcę - raz Edenem, raz rynsztokiem. Zawsze pocieszającym jakoś rozwiązaniem" ("Teatr" 1991, nr 4).
Zresztą w teatr bawił się od najmłodszych lat, przygotowując jego naturalistyczne modele. Swój teatr opisuje jako miejsce wielkich emocji i patetycznego gestu, gdzie nie znajdziemy powściągliwości, ale silną ekspresję. Scenograf dobrze czuje się w wielkich przestrzeniach teatru operowego, ale potrafi również komponować dekoracje na małych, kameralnych scenach. Na swoim koncie ma realizacje w zakopiańskim Teatrze im. Witkacego, m.in. spektakl Np. Edyp wg Sofoklesa w reżyserii Andrzeja Dziuka (1987). W teatralnych pracach Kreütza-Majewskiego dominuje malarskie myślenie, często ujawniające się w kolorze, który staje się podstawą struktury scenicznego obrazu. Natomiast faktury i formy przestrzenne jawią się jako bardzo ekspansywne, przywodzą na myśl stylistykę baroku z jego ekspresją i teatralnością. Z drugiej strony Majewski odwołuje się także do sztuki romantycznej, realizując jeden z jej naczelnych postulatów - pokazania wewnętrznego duchowego pejzażu człowieka. Przez wiele lat drogi artystycznej scenograf stopniowo dążył do uniwersalizacji znaczeń, często operował językiem symbolicznym, ponadczasowym i ponadkulturowym. Jego teatr określano mianem wielkiej metafory, czy teatru okrutnego cudu. Podobnie jak w pracach malarskich, silnie obecne są w nich poczucie osamotnienia i przemijania, egzystencjalny lęk przed śmiercią, a także poczucie zagrożenia płynące z zewnątrz, które artysta projektuje tworząc okrutne, jakby dyktowane szczególną nadwrażliwością, teatralno-plastyczne obrazy.
"Przeżycia wojenne, obrazy z dzieciństwa i młodości utrwalone w stałych lękach, snach, dręczącej obsesji klaustrofobicznej, przetworzone artystycznie, znajdą swe odbicie w przestrzeniach zamkniętych: murach, parkach, ścianach bez drzwi i okien, zwisających nad głowami płaszczyznach" - pisała Agnieszka Koecher-Hensel. - "Tworzą one poczucie zamknięcia. Nie jest to jednak azyl bezpieczny, chroniący przed światem. To raczej uwięzienie nie dające możliwości ucieczki (Mimo wrażenia zamknięcia w dekoracji Majewskiego jest zawsze jakiś prześwit światła, jakieś przebicie na zewnątrz)" ("Teatr" 1990, nr 10).
W latach 60. i 70. na zagranicznych scenach Kreütz-Majewski współtworzył wiele ważnych inscenizacji, pracował m.in. nad dziełami Richarda Straussa. Z Augustem Everdingiem, z którym przygotuje wiele spektakli, zrealizował m.in. Salome w Covent Garden w Londynie (1970), Elektrę w Operze Hamburskiej (1973) i Operze Paryskiej (1974) oraz De temporum fine comoedia Carla Orffa na Festiwalu w Salzburgu (1973). Przygotował także dekoracje do m.in. Opowieści Hoffmanna Jacquesa Offenbacha w reżyserii Hansa Neugebauera (1976), Medei Luigiego Cherubiniego w inscenizacji Giancarla del Monaco (1978) oraz Wozzecka Albana Berga w reżyserii Jeana Claude'a Ribera (1979) w Grand Théâtre de Geneve.
Równocześnie pracował w Teatrze Wielkim. Zaprojektował scenografię do m.in. Eugeniusza Oniegina Piotra Czajkowskiego w inscenizacji Lidii Zamkow (1967), Otella Giuseppe Verdiego (1969) i Elektry Richarda Straussa (1971) w reżyserii Aleksandra Bardiniego, Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego inscenizowanego przez Jana Świderskiego (1972) oraz Diabłów z Loudun Krzysztofa Pendereckiego w reżyserii Kazimierza Dejmka (1975). W 1979 roku po raz pierwszy samodzielnie, we własnej scenografii i reżyserii, zrealizował operę. Była to Pasja Pendereckiego rozegrana jak wielkie misterium, w którym twórca próbował zobrazować dramat czystych idei. Refleksja nad kondycją człowieka w historii i w obliczu przemian idei pojawiła się także w kolejnym samodzielnie przygotowanym widowisku, inspirowanym malarstwem Böcklina, Królu Rogerze Karola Szymanowskiego (1983). W latach 80. na warszawskiej scenie Kreütz-Majewski współpracował także m.in. z Markiem Weissem-Grzesińskim przygotowując scenografie do m.in. Turandot Giacomo Pucciniego (1984) i Mistrza i Małgorzaty Reinera Kunada (1987). W tych pracach na plan pierwszy wysuwały się zagadnienia strachu i zewnętrznych zagrożeń, jakim podlega człowiek.
Z Kazimierzem Dejmkiem twórca współpracował zarówno w teatrze dramatycznym, jak i operze. Razem realizowali przedstawienia na polskich i zagranicznych scenach. Pracowali m.in. nad Grą w zabijanego Eugene'a Ionesco w Burgtheater w Wiedniu (1971), Sułkowskim Stefana Żeromskiego w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1974), Operetką Witolda Gombrowicza (1975) i Garbusem Sławomira Mrożka (1975) w Teatrze Nowym w Łodzi , Zwłoką Friedricha Dürrenmatta w Schauspielhaus w Zurychu (1977) i Wyzwoleniem Stanisława Wyspiańskiego w warszawskim Teatrze Polskim (1982). Jednym z najważniejszych wspólnie przygotowanych spektakli było La passione w Piccolo Teatro w Mediolanie (1972). Moralitet rozegrano w scenografii, która przypominała wrak statku wyrzuconego na brzeg, wywiedzionego z przypowieści o łodzi Piotrowej.
W latach 80. i 90. powstawały kolejne ważne realizacje Kreütza-Majewskiego, m.in. Ariadna na Naksos Richarda Straussa w reżyserii Jeana Claude'a Ribera w Teatro National de Sao Carlos w Lizbonie (1980), Król Roger Karola Szymanowskiego w inscenizacji Aleksandra Bardiniego w Teatro Colon w Buenos Aires (1981), Dafnis i Chloe Maurice'a Ravela w choreografii Petera van Dycka w Opernhaus w Bonn (1987), Jeremiasz Ebena w Národni Divadlo (1998) i Don Giovanni Mozarta w Théatre Municipal w Luksemburgu (1998).
W teatrze polskim scenografie twórcy można było ostatnio zobaczyć w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie, gdzie odbyło się wznowienie inscenizacji Nabucca Giuseppe Verdiego w reżyserii Marka Weissa-Grzesińskiego, spektaklu z 1992 roku (2007) i w premierze baletowej - Romeo i Julii Sergiusza Prokofiewa w choreografii Emila Wesołowskiego (Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, 2008).
Pierwsza indywidualna wystawa malarska artysty odbyła się w 1957 roku w teatrze Tadeusza Kantora Cricot-2 w Krakowie. Od tej pory prace malarskie i scenograficzne Andrzeja Kreütza-Majewskiego były wielokrotnie prezentowane w kraju i zagranicą, m.in. dwukrotnie we Wright Hepburn Gallery w Londynie (1968, 1970) i Galerii Foyer w Kolonii (1968) oraz w Palacio de Bellas Artes w Mexico City (1974). Scenografie eksponowano także m.in. w Bibliotece Arsenału w Paryżu (1974), a malarstwo m.in. w Galerii Muda-2 w Hamburgu (1985), na Biennale w Wenecji (1986) oraz w Galerii Varszinház w Budapeszcie (1992). W 1986 roku prace malarskie, scenograficzne, kostiumy i rekwizyty teatralne pokazane zostały na Praskim Quadriennale Scenografii. W 1984 roku odbyła się wielka monograficzna wystawa z 280 najwybitniejszymi pracami malarskimi i scenograficznymi w Galerii CBWA "Zachęta" w Warszawie. W 1990 roku w Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego otwarto Galerię Autorską Andrzeja Majewskiego. W tym samym roku w Galerie der Deutschen Oper am Rhein w Düsseldorfie zaprezentowano wystawę scenografii Majewskiego do realizacji Augusta Everdinga. W 2003 roku w Teatrze Wielkim przygotowano wystawę malarstwa i scenografii zatytułowaną Flashback. Ostatnio prace Kreütza-Majewskiego można było oglądać na wystawie "Iluzja pędzlem budowana" w Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego w Katowicach (2007) oraz na wystawie "Według Wyspiańskiego. Profesor Kreütz-Majewski i studenci" w Teatrze Wielkim w Warszawie (2007).
Ważniejsze odznaczenia i nagrody:
- 1961 - II nagroda za projekt scenografii do Hamleta Szekspira na Biennale Sztuki w Paryżu;
- 1963 - Nagroda Ministra Kultury i Sztuki III stopnia;
- 1966 - Złoty Medal za projekt scenografii do Orfeusza Igora Strawińskiego w reżyserii Rodriguesa Alfredro w Teatrze Wielkim w Warszawie na Triennale Scenograficznym w Nowym Sadzie; Nagroda Państwowa I stopnia;
- 1967 - Złoty Medal za projekt scenografii do Orfeusza Igora Strawińskiego w reżyserii Rodriguesa Alfredro w Teatrze Wielkim w Warszawie na Quadriennale Scenografii w Pradze;
- 1975 - Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia;
- 1988 - Medal "Zasłużony dla Kultury Polskiej";
- 1998 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;
- 1999 - Nagroda "Koryfeusz scenografii polskiej";
- 2003 - Nagroda Ministra Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie scenografii teatralnej.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, wrzesień 2005; aktualizacja: listopad 2009.