W latach 1989-1994 studiował malarstwo na Akademiach Sztuk Pięknych w Krakowie i Gdańsku, uzyskując dyplomy w pracowniach Mieczysława Olszewskiego i Jerzego Nowosielskiego. W latach 1995-2001 wykładał na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Sztuka Andrzeja Czarnackiego jest głęboko wpisana w rozważania filozoficzne. Jak pisze Paweł Polit, artysta
"formułuje problemy filozoficzne przy użyciu środków wizualnych".
Mające swe korzenie w doświadczeniach performerskich obiekty, obrazy i teksty teoretyczne stanowią o podstawowym dualizmie człowieka - sferze psychicznej i sferze fizjologicznej. Celem obiektów i instalacji Czarnackiego jest pobudzanie ciała, a co za tym idzie - także procesu myślowego. Interesuje go sposób odbierania bodźców ze świata zewnętrznego przez organizm ludzki oraz to, jakie reakcje te bodźce wywołują. W sposób metaforyczny o tej "mechanice procesów poznawczych" mówią malarstwo i rysunki Czarnackiego, przedstawiające formy biomorficzne, przypominające układy nerwowe czy rozbudowane naczynia połączone. Paweł Polit zwraca uwagę na efekty złudzeń optycznych w tych obrazach - imitację otworów w powierzchni płótna, która jego zdaniem
"staje się (...) rodzajem ekranu bądź też membrany oddzielającej od siebie sfery świadomości i ciała, a zarazem pośredniczącej między nimi".
Od początku lat dziewięćdziesiątych Czarnacki przeprowadza akcje zatytułowane Fryzjer aprioryczny, podczas których poddaje się zabiegowi obcięcia włosów, zazwyczaj publicznie (w zakładach fryzjerskich, galeriach, w przestrzeni publicznej). Ta prosta, prywatna czynność, wyjęta z codzienności, w działaniach artysty ma na celu "uruchomienie procesu mentalnego w sytuacjach zablokowania energii twórczej", przywrócenie równowagi, skupienie się na własnym wnętrzu. Doświadczenia tych akcji podsumowywała wystawa w warszawskiej Zachęcie w 2007 roku, na której artysta zaprezentował przedmioty przywodzące na myśl wyposażenie salonów fryzjerskich. Na tak rozumianej autorefleksji, połączonej z rodzajem ascezy łączyły się też inne akcje Czarnackiego, równie proste i prywatne, jak Hydrofon neotyczny (Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, 1998) - ablucje artysty pod prysznicem, czy działanie Sprawdź czy masz coś w uszach (Otwarta Pracownia, 2002) oparte na blokowaniu uszu. Również w tym wypadku podstawowym problemem pozostaje równowaga psychofizyczna organizmu naruszana przez zewnętrzne bodźce i reakcja systemu nerwowego. Takie bodźce symulować też miały przyrządy, jakie Czarnacki pokazał na wystawie Tensory w 2004 roku w warszawskim CSW. Miały one wywoływać, jak mówił artysta,
"stany napięć, stany krytyczne, stany koncentracji, które wywołują ruch, przepływ informacji, proces kojarzenia".
Autor: Karol Sienkiewicz, grudzień 2008.
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1994 - "Rysunki ejdetyczne" - Galeria Miejsce, Cieszyn
- 1998
- "Hydrofon noetyczny" - Galeria Laboratorium Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- "Biblioteka aprioryczna" - Galeria Kronika, Bytom - 2002 - "Sprawdź czy nie masz czegoś w uszach, jeśli jesteś sam/a poproś artystkę" - Otwarta Pracownia, Kraków
- 2005 - "Tensory" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (w ramach cyklu wystaw W samym centrum uwagi)
- 2007 - "Fryzjer aprioryczny" - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa