Rzeźbiarz, urodzony w 1871 w Sieradzu, zmarł w 1949 w Paryżu.
Początkowo kształcił się najprawdopodobniej pod kierunkiem snycerza Antoniego Panasiuka w Warszawie. Zetknął się tam z Antonim Kurzawą, wraz z którym realizował zamówienia kościelne w okolicach Łodzi. W 1900 wyjechał do Monachium, gdzie studiował w pracowni rzeźby Wilhelma von Rümanna i w 1903 został wyróżniony odznaczeniem tamtejszej Akademii. W tymże roku zamieszkał w Paryżu. Na lata 1904-1911 przypada okres najżywszej działalności artysty; był wówczas notowany jako członek stowarzyszony Salon d'Automne i rokrocznie wystawiał tam swe prace. Jednocześnie utrzymywał kontakty z krajem, nadsyłając swe rzeźby na wystawy m.in. w Krakowie, Warszawie, Poznaniu i Łodzi; brał udział w międzynarodowych ekspozycjach sztuki (w Wiedniu, Budapeszcie i Wenecji). W 1915 r. został wybrany do zarządu reaktywowanego w Paryżu Towarzystwa Polskiego Literacko-Artystycznego. Po I wojnie światowej wystawiał już niewiele. Jego życie i twórczość z późnego okresu jest słabo udokumentowana.
Największy rozgłos zdobył Lepla dzięki często reprodukowanej w czasopismach i katalogach rzeźbie Dorożka paryska w nocy (1904), której miejsce przechowywania nie jest znane. Ta oryginalna kompozycja z przechylonym na bok pudłem dorożki, drzemiącym na koźle woźnicą i ospale ciągnącym koniem z opuszczonym łbem, przywodzi na myśl dzieła włoskiego rzeźbiarza Medarda Rossa, takie jak Rozmowa w ogrodzie, czy Paryż nocą. Podobnie jak artysta włoski, Lepla posłużył się w swej pracy szkicowym modelunkiem o bogatej, "impresjonistycznej" fakturze, tworząc zarazem dzieło bezprecedensowe w dziejach rzeźby polskiej.
Podstawowa bibliografia:
- Kaczmarzyk Dariusz, "Rzeźba polska od XVI do początku XX wieku". Katalog zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 1973
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy", t. V, Warszawa 1993 (M. Domański)
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 2002