Studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Lwowskim, następnie prawo i filozofię w Zurychu. Rzeźbą zajął się jako samouk, za namową Cypriana Godebskiego i Jeana Louisa Gerome'a. Pierwsza indywidualna wystawa dzieł Nossiga odbyła się w 1899 w Galerie des Champs-Elysées w Paryżu i spotkała się z życzliwym przyjęciem krytyki francuskiej; w prasie polskiej zaś została oceniona entuzjastycznie. Rzeźby eksponowane na tym pokazie znane są jedynie z opisów; znajdowały się wśród nich między innymi figury Żyda Wiecznego Tułacza oraz Judy Machabeusza, a także popiersia i medaliony.
Od najwcześniejszych lat Nossig był głęboko zaangażowany w problemy międzynarodowej społeczności żydowskiej. Początkowo był zwolennikiem idei asymilacji. Około 1887 jego poglądy uległy radykalnej zmianie. Od tej pory wszystkie jego działania podporządkowane były naczelnej myśli utworzenia niezależnego państwa żydowskiego. Przekonania te odnalazły wyraz także w twórczości rzeźbiarskiej Nossiga, szczególnie w powstałej około 1910 roku idei monumentu pod nazwą Święta góra - wielkiej kompozycji, która miała wznosić się na górze Karmel jako "symbol światowego pokoju i założenia ojczystej siedziby dla Żydów w Palestynie". Na kompozycję tą składać się miało 36 figur w 12 grupach, symbolizujących "współpracę innych narodów z Izraelem w kierunku rozwoju ludzkości ku wspólnym ideałom". Przez długie lata Nossig prowadził szeroko zakrojoną kampanię na rzecz realizacji swego zamierzenia, nie przyniosła ona jednak pozytywnego rezultatu.
Alfred Nossig zaznaczył się również jako wnikliwy krytyk artystyczny, publikujący swe artykuły w wielu pismach polskich (m.in. "Ateneum", "Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne", "Gazeta Lwowska", "Kurier Warszawski", "Prawda", "Świat") sygnowanych często pseudonimami: Pascal, Puk, S, S-l, Stwosz.
Na krótko przed wybuchem II wojny światowej Nossig wyjechał do Pragi, gdzie kontynuował prace nad modelem pomnika Święta góra. W 1940 przyjechał do Warszawy. Z nominacji Adama Czerniakowa został szefem Wydziału Sztuk Pięknych Judenratu (działalność tego Wydziału pozostaje enigmatyczna). W styczniu 1943 Nossig przekazał Gestapo memoriał zawierający informacje o żydowskim ruchu oporu i plan rozmieszczenia bunkrów żydowskich. Wkrótce potem został stracony z wyroku Żydowskiej Organizacji Bojowej.
Podstawowa bibliografia:
- Materiały "Słownika Artystów Polskich i Obcych w Polsce Działających", Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.
- Czerniakow Adam, "Warsaw Ghetto Diary", Jerusalem 1970.
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, luty 2003