W latach 1931-1932 studiował architekturę w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu. Równolegle kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w malarskich pracowniach Teodora Axentowicza, Władysława Jarockiego i Fryderyka Pautscha; naukę ukończył w 1934 roku. W Krakowie związał się z ugrupowaniami o lewicowym profilu politycznym - Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polskiej i Związkiem Młodzieży Socjalistycznej "Życie". Należał do grona twórców artystycznej grupy Żywi. W 1933 został współzałożycielem awangardowej Grupy Krakowskiej opowiadającej się za rewolucyjnym, lewicowym programem społecznym; wraz z członkami tego ugrupowania eksponował swe prace w latach 1933-1937. W 1935 zajmował się reżyserią i projektowaniem oprawy scenograficznej dla dziecięcego teatru Żydowskiej Szkoły Powszechnej w Bielsku. W 1937 został usunięty za działalność polityczną z szeregów Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. W tymże roku wyjechał jako stypendysta do Paryża. Okres II wojny światowej spędził we Francji angażując się w działalność ruchu oporu. Od 1942 występował pod przybranym nazwiskiem André Blondel. W 1943 objął posadę profesora w liceum w Carcassonne. W 1945 osiadł w Paryżu, skąd często wyjeżdżał na południe Francji do Sète. Był członkiem ugrupowania Artistes Méridionaux w Tuluzie.
Blonder eksponował swe prace w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki w latach 1936-1937. Pierwsza indywidualna wystawa artysty odbyła się w Salonie Henryka Koterby w Warszawie w 1937 r. Kolejne prezentacje jego sztuki miały miejsce w Tuluzie (1946), Paryżu (1949) i Perpignan (1949). Retrospektywne pokazy odbyły się w Muzeum Narodowym w Krakowie (1970), Narbonne (1959), Sete ((1959) i Carcassonne (1980).
Na młodzieńczą twórczość Blondera oddziałała sztuka École de Paris, przede wszystkim dzieła Chaima Soutine'a, Marca Chagalla i Amadeo Modiglianiego. Artysta malował utrwalone w pamięci motywy bożnicy w rodzinnym Czortkowie oraz widoki Kościoła Mariackiego i Plant w Krakowie zainspirowane ekspresyjnymi obrazami Stanisława Wyspiańskiego. Z lat 1932-1934 pochodzi szereg obrazów abstrakcyjnych (Pion, poziom i ukos w układnie płszczyzny, Żółty trójkąt na płaszczyźnie), w których znajduje odzwierciedlenie stosowane przez Władysława Strzemińskiego fakturalne zróżnicowanie geometrycznych pól. W kompozycjach zbliżonych do abstrakcji aluzyjnej gęsta sieć przenikających się, drobnych form sugerujących ludzkie sylwetki, wypełnia cały kadr obrazu. Przestrzeń traktowana jest tu w sposób nieciągły; addytywne spiętrzenie planów kompozycyjnych przywołuje na myśl zarówno reguły sztuki prymitywnej jak i estetyczną teorię "strefizmu" Leona Chwistka (Kompozycja. W kamieniołomach.). W 1932 Blonder wziął udział w wystawie awangardowej sztuki grupy Plastyków Nowoczesnych urządzonej w IPS. W powstałym w 1933 monumentalnym obrazie Więzienie czytelne są reminiscencje relegowania z ASP - na mocy decyzji rektora Pautscha - grupy lewicujących studentów; ekspresyjność ujęcia pogłębia tu mroczna gama kolorystyczna. W tym samym czasie Blonder malował syntetyczne pejzaże.
W 1934 istotną rolę w jego twórczości zaczęła odgrywać technika akwarelowa i gwasz. Artysta zintensyfikował kolorystyczne walory swych prac (Kompozycja z lampą naftową, 1935-1937). Stosował, zwłaszcza w studiach portretowych, barwy nasycone - głębokie czerwienie, mocne błękity i ciemne zielenie. Postacie ujmował lapidarnie kilkoma pociągnięciami pędzla, martwym naturom nadawał świetlistość. Kontynuował też poszukiwania w zakresie abstrakcji zbliżając się do rygorów abstrakcji geometrycznej. W 1937 zachwycił się w Paryżu malarstwem Pierre'a Bonnarda. Od 1945 często przebywał na południu Francji w Sète, Narbonne, Perpignan i Montpellier, gdzie malował świetliste, rozjaśnione pejzaże; poprzez spłaszczenie przestrzeni obrazowej, syntetyzację i geometryzację form oraz arbitralny dobór barw nadawał krajobrazom umowny charakter. Reprezentatywne dla tego okresu są też martwe natury ujęte schematycznie, dające pretekst dla kolorystycznych eksperymentów. Gama barw intensywnych, niekiedy ostrych i kontrastowo zestawionych pogłębia ekspresyjne walory szkicowo malowanych portretów (Helenka z lalką, 1948-1949), które odsyłają do sztuki francuskich fowistów. Ujawnia się tu ponownie oddziaływanie twórczości Soutine'a, a także artystyczne powinowactwo z malarstwem André Dunoyer de Segonzaca. Blonder zajmował się ponadto ilustratorstwem (ilustracje do poematu Doëtte Angliviel "Le Cheval fou", Narbonne 1947).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, luty 2003.