W 1938 rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Tadeusza Breyera. Przerwała je wojna, w czasie której artysta brał m.in. udział w Powstaniu Warszawskim. W latach 1946-51 kontynuował studia na warszawskiej ASP - ponownie u Breyera.
Odbył szereg podróży artystycznych, m.in.: 1957-58, 1966 - do Francji, 1962 - Włoch, 1964 - Danii, 1967 - Belgii i Holandii.
Procki pracował głównie w kamieniu naturalnym - wybierał zwłaszcza twarde gatunki (granit, labrador, porfir, sjenit), ale także w kamieniu sztucznym oraz w metalu (aluminium, brąz, żeliwo) i drewnie.
Pierwsze prace z początku lat 50., o propagandowej tematyce, mają charakter realistyczny. W dziełach z drugiej połowy dekady artysta zmodernizował formy: cechuje je zwięzłość kształtu, gładkie, płytko cięte powierzchnie, jakby poddane długiemu naturalnemu procesowi ścierania oraz uogólnienia o randze symbolu, np. Głowa chłopki (1956, kamień). W okresie tym artysta intensywnie zajmował się zwłaszcza tematyką odnoszącą się do czasu wojny. Są to głównie dzieła z cyklu Okupacja, np. Egzekucje (1959, aluminium, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego w Warszawie). W ten nurt wpisują się także realizacje pomnikowe: Pamięci ofiar obozu Gross-Rosen (1953, piaskowiec) w Rogoźnicy oraz Poległym i pomordowanym w II wojnie światowej (1963, żelbeton i żeliwo) w Puławach.
W latach 60. artysta doskonalił swój język rzeźbiarski i osiągnął pełnię swej twórczości wyrażającej się w takich dziełach, jak Dyplomacja (1960, granit, Muzeum Narodowe w Warszawie), czy Niobe (1962, granit, tamże). W tym okresie wyróżniają się zwłaszcza rzeźby o motywach biologicznych, metaforycznie wyrażających idee sił witalnych natury, np. Ziarno (1968, granit, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku). W poszukiwaniu zwięzłości kształtu artysta ocierał się niekiedy o granicę abstrakcji, np. Lśnienie (1965, granit, Muzeum Narodowe w Warszawie). W końcu lat 60. pojawił się u Prockiego nowy stosunek do formy: dotychczasowa zwarta, uległa wzbogaceniu i zróżnicowaniu, np. Obłok (1968). Z kolei lata 70. przyniosły zmianę tworzywa: artysta zwrócił się ku drewnie, wybierając jednak twardy gatunek pozwalający osiągnąć podobne efekty, co we wcześniejszej rzeźbie kamiennej, np. Milczenie (1973, jesion).
Brał udział w licznych wystawach krajowych, m.in.:
- 1951-54 – 2.-4. Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie
- 1958 - Rzeźba Warszawska 1945-58 w Warszawie
- 1968-74 – 2.-5. Festiwal Sztuk Pięknych w Warszawie
oraz zagranicznych, m.in.:
- 1962 - 3. Międzynarodowe Biennale Sztuki w Carrarze (wyróżniony tu dwoma złotymi medalami miasta Carrary).
Brał też udział w konkursach na pomniki, m.in.:
- 1952 - Ofiar Oświęcimia (wyróżnienie)
- 1958-59 - Bohaterów Warszawy (I etap: wyróżnienie; II etap: wyróżnienie I stopnia).
Po śmierci zorganizowano artyście indywidualne wystawy w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku - w 1990 i 2004.
Autor: Paweł Freus, październik 2008