Urodził się 1572 roku w Królewcu. Jego ojciec, rzeźbiarz Willem van den Blocke pochodził z Mechelen (Belgia). W stolicy Prus Książęcych wykonywał od 1569 książęce nagrobki dla królewieckiej katedry. Abraham wraz z ojcem przeniósł się w 1584, zapewne latem, do Gdańska. W marcu roku następnego rozpoczął naukę w warsztacie ojca, który wyzwolił go na czeladnika w lipcu 1590. We wrześniu 1595 Abraham przyjął obywatelstwo gdańskie. W marcu 1597 został przez ojca wyzwolony na mistrza, miesiąc później zaś wpisano go na listę mistrzów cechu murarzy i rzeźbiarzy. W 1600 odnotowano w jego warsztacie aż 25 czeladników. W 1610 (może jednak już w 1600) Abraham otrzymał urząd rzeźbiarza miasta Gdańska, w 1611 zaś przejął po zmarłym Antonie van Opbergen urząd budowniczego miejskiego. Na terenie Gdańska wykonywał od końca XVI w., początkowo we współpracy z innymi artystami, następnie samodzielnie, szereg prestiżowych realizacji rzeźbiarskich i architektonicznych. Pracował m.in. przy wznoszeniu i dekorowaniu Wielkiej Zbrojowni oraz przebudowywał Dwór Artusa. Przyjmował zamówienia także spoza miasta nad Motławą, np. na nagrobki arcybiskupa Henryka Firleja do kolegiaty w Łowiczu i biskupa chełmskiego Jerzego Zamoyskiego do kościoła w Chełmie Lubelskim. Miał trzech braci, również uprawiających zawody artystyczne: Jakoba - cieślę, oraz Dawida i Izaaka - malarzy. Był trzykrotnie żonaty. Trzej synowie z drugiego małżeństwa kontynuowali zawód ojca: Ferdynand i Ahaswer pracowali jako murarze i kamieniarze, Uriel zaś jako rzeźbiarz. Abraham zmarł 31 stycznia 1628 - trzy dni po swym ojcu. Po śmierci van den Blocków warsztat przejął ich uczeń Wilhelm Richter z Bielefeld, żeniąc się z wdową po Abrahamie - Elżbietą z domu Kramer.
Na podstawie przekazów źródłowych z Abrahamem van den Blocke wiąże się w Gdańsku: odkucie kamiennego ołtarza głównego (uszkodzony) kościoła Św. Jana - 1599-1611, częściowe wzniesienie i dekorację (zwłaszcza elewacji wschodniej) Wielkiej Zbrojowni (może według projektów Antona van Opbergena) - 1602-09, projekt i wykonanie oprawy architektoniczno-rzeźbiarskiej fontanny Neptuna - 1606-13 (montaż w 1633), projekt i budowę fasady Złotej Kamienicy (Steffensa) - ukończona 1609 (prace rzeźbiarskie wykonał Jan Voigt z Rostocka w latach 1616-18), projekt i wzniesienie Bramy Złotej - 1612-14, projekt i wykonanie nagrobka Justyny i Szymona Bahrów w kościele Mariackim - 1614-18, przebudowę fasady południowej Dworu Artusa - 1616-18; poza Gdańskiem zaś, np. projekt i część rzeźbiarskiej dekoracji nagrobka Firleja w Łowiczu - 1624-28 (ukończony przez Richtera).
Na podstawie analizy stylistycznej oraz przesłanek historycznych z Abrahamem van den Blocke i jego warsztatem wiąże się liczne realizacje rzeźbiarskie zarówno w Gdańsku, m.in.: epitafium Giovanniego Bernardino Bonifacia markiza d'Oria w kościele Św. Trójcy - 1597, epitafium Jana Konopackiego w kościele Św. Mikołaja - ok. 1594-1606, a także epitafia w kościele Mariackim: Kaspra, Barbary i Kathariny Schachmannów - 1607, Daniela Zierenberga i Anny Schachmann - po 1616, oraz Paula Chöne-Jaskii - 1628; jak i poza Gdańskiem, m.in.: nagrobek kardynała Andrzeja Batorego i jego bratanka Baltazara w kościele franciszkanów (obecnie parafialny) w Barczewie na Warmii - 1598 (dzieło wykonane w warsztacie ojca), płytę Oleskich w kościele parafialnym w Pieniążkowie - 1598, epitafium Achacego Konopackiego w kościele parafialnym w Grzywnie (koło Chełmży) - ok. 1600, nagrobek Mikołaja Działyńskiego w kościele parafialnym w Nowym Mieście Lubawskim - po 1604, epitafium kanonika Andrzeja Czackiego w katedrze w Gnieźnie - 1615, epitafia Kaspra Lindenera (zm. 1612) i biskupa Hieronima Rozrażewskiego w katedrze we Włocławku - 1620, nagrobek Jerzego Niemojewskiego (zm. 1615) w kościele parafialnym Św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim. Nadto z warsztatem Abrahama wiąże się dekorację szeregu (niezachowanych) gdańskich kamienic, m.in. przy Długiej nr 29 i 30, a także portal kamienicy przy Starym Rynku nr 29 w Toruniu.
Abraham był uczniem, a następnie współpracownikiem ojca. Początkowo też realizował dzieła według cudzych projektów (np. van Opbergena). Po usamodzielnieniu się prowadził wielki warsztat architektoniczno-rzeźbiarski noszący cechy "przedsiębiorstwa artystycznego", w którym zatrudnieni byli często samodzielni mistrzowie o własnych osobowościach twórczych (Voigt, Richter). Udział licznych współpracowników jest zapewne przyczyną zróżnicowania formalnego i dużej rozpiętości poziomu artystycznego dzieł wiązanych z warsztatem Abrahama van den Blocke. Warsztat ten realizował prestiżowe zamówienia głównie gdańskiego patrycjatu (m.in. burmistrza Jana Speimanna), ale także przodujących rodzin magnackich Rzeczypospolitej.
Twórczość rzeźbiarska Abrahama jest do pewnego stopnia kontynuacją sztuki jego ojca, od którego przyjął typ nagrobka z postacią klęczącą oraz wielobarwność dzieł wykonanych z różnych gatunków kamienia. Dzięki Willemowi, który był uczniem i współpracownikiem Cornelisa Florisa w Królewcu, a także domniemanej czeladniczej wędrówce do Niderlandów i Meklemburgii oraz wzorom graficznym (m.in. Hansa Vredemana de Vries), Abraham przyswoił sobie formy niderlandzkiego manieryzmu. Silnie obecne w jego pierwszych pracach stopniowo słabły one na rzecz cech italianizujących i wczesnobarokowych. Znakomitym przykładem form niderlandzkich w rzeźbie jest ołtarz w gdańskim kościele Św. Jana, w architekturze zaś fasada Złotej Kamienicy. Włoskie, antykizujące cechy nosi już kolumnowa elewacja Złotej Bramy oraz portal Dworu Artusa. Protobarokowy charakter z kolei ma bogata rzeźbiarska dekoracja Złotej Kamienicy oraz typ epitafiów rozczłonkowanych architektonicznie, z zaakcentowanym - rzeźbionym lub malowanym - wizerunkiem zmarłego. Za cechę barokową uznać można również chęć oddania w twarzach emocjonalnego zaangażowania i wewnętrznego stanu rzeźbionych postaci.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007.