Urodził się 5 lipca 1954 roku w Warszawie. Studiował grę na kontrabasie u Alfreda Wieczorka i Andrzeja Mysińskiego oraz kompozycję u Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej w Warszawie. W 1986 otrzymał stypendium Witolda Lutosławskiego. W latach 1986-87 kontynuował studia kompozytorskie u Isanga Yuna w Berlinie Zachodnim i Klausa Hubera we Fryburgu Bryzgowijskim.
Jako kontrabasista występuje we współczesnym repertuarze solowym. Koncertował w wielu krajach Europy, a także w Azji i Stanach Zjednoczonych. W 1999 na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu jego "Koncert à rebours" na skrzypce i orkiestrę (1998) znalazł się w grupie utworów rekomendowanych.
Dzieła Tadeusza Wieleckiego regularnie prezentowane są na renomowanych festiwalach i w znakomitych salach koncertowych. Prawykonanie światowe jego "Koncertu fortepianowego", skomponowanego na zamówienie Hiroshima Symphony Association, odbyło się w 2009 roku i było transmitowane przez publiczną japońską telewizję i radio.
Zajmuje się także propagowaniem muzyki współczesnej i edukacją artystyczną. W Polskim Radiu prowadził cykle autorskich audycji dla dzieci i młodzieży poświęcone nowej muzyce: "Przeboje muzyki współczesnej", "Coś z niczego" i "Dźwiękowdzięki". Współpracował też z poznańskim Ośrodkiem Sztuki dla Dziecka. W 1992 roku przewodniczył Komitetowi Artystycznemu Światowych Dni Muzyki Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM) w Warszawie. W 2004 roku został zaproszony jako wykładowca na Międzynarodowe Wakacyjne Kursy Nowej Muzyki w Darmstadt. W 2005 roku na Uniwersytecie Stanowym Florydy prezentował swoją muzykę na wykładach i koncertach oraz demonstrował możliwości współczesnego kontrabasu, w tym własną technikę gry na tym instrumencie.
Od 1999 roku pełni funkcję dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". Jest laureatem dorocznej Nagrody Związku Kompozytorów Polskich na rok 2008.
Tadeusz Wielecki jest jednym z najciekawszych kompozytorów polskich średniego pokolenia. Jego postawę twórczą charakteryzuje z jednej strony duża wyrazistość emocjonalna, z drugiej zaś intelektualne podejście do procesu komponowania. Wiele utworów Wieleckiego ma znamiona intelektualnego eksperymentu. Z pewnością istotne znaczenie dla jego kompozytorskiej formacji ma doświadczenie koncertującego kontrabasisty. Wielecki jest szczególnie zainteresowany modyfikacją tradycyjnej techniki gry na instrumentach smyczkowych. W "Koncercie à rebours" na skrzypce i orkiestrę z 1998 roku rozwija swoistą metodę gry, którą można by określić jako "ślizgową". Polega ona na ciągłym ruchu, ślizganiu się palców po strunach, w przeciwieństwie do techniki tradycyjnej, której istotą jest statyczne stawianie palców na chwytni instrumentu. Ta techniczna innowacja ma mieć według kompozytora konsekwencje muzyczne, wpływa bowiem na brzmienie muzyki.
Szczególną kategorią teoretyczną, ale również istotnym elementem techniki kompozytorskiej jest dla Wieleckiego "gest muzyczny". Mówi o nim:
– Jego istotą jest niepodzielność dramaturgiczna jakiegoś motywu, całostki muzycznej. Jest to więc rodzaj muzycznego zdarzenia, którego nie da się zredukować do jakiejś bardziej prostej postaci bez uszczerbku dla zasadniczej jego funkcji, to jest funkcji elementu muzycznej akcji. A dalej jest to coś takiego, co powinno mieć charakter znaku. Nie będzie gestem po prostu motyw, czy jakaś abstrakcyjna komórka dźwiękowa. W gruncie rzeczy chodzi o przeniesienie na teren muzycznego dyskursu zasady gestu, jako odruchu ciała. Odruchu zawierającego przekaz, choć obywającego się bez słów. Człowiek wykonuje jakiś gest, za pomocą którego komunikuje własne odczucie rzeczy, jakąś swoją wewnętrzną prawdę. Lecz taki gest ma walor muzyczny: posiada własną energię, rytm, tempo, określony czas trwania. Przeniesienie tych cech na dźwięki jest do zrobienia. Lecz dodatkowo – i tu dotykamy istoty sprawy – te elementy są nośnikiem wyrazu i znaczenia. A ponieważ zasadniczym wymogiem muzycznego gestu jest jego odrębność, charakterystyczność, widzę w metodzie komponowania posługującej się gestami możliwość muzyki, która gra wyrazami, różnorodną energią. A też możliwość uzyskania większej plastyczności muzycznej materii oraz -– niezależnie – nadania dźwiękom humanistycznego sensu w stopniu większym, niż one mają, gdy traktowane są jako czysta konstrukcja."
Praktyczną realizacją idei gestu muzycznego są w szczególności trzy jego kompozycje zatytułowane "Studium gestu" i przeznaczone kolejno na klarnet, fortepian i wiolonczelę (1995), na fortepian (1997) oraz na klarnet, puzon, fortepian, wiolonczelę i kontrabas (2000).
W planie generalnym Wielecki formułuje przesłanie swojej twórczości następująco:
– Moim celem jest odwoływanie się do głębokich, wewnętrznych pokładów psychiki. W czasie obcowania z muzyką stajemy wobec świata nieograniczonego, wobec tego, co transcendentne. Działanie muzyczne, artystyczne wynika z komunikacji z innym człowiekiem, ale wobec Boga, Absolutu.
Wybrane kompozycje
- "Trio na trąbkę, róg i puzon" (1978)
- "Sześć miniatur na fortepian" (1979)
- "Nokturn" na chór mieszany a cappella (1979)
- "Muzyka na klarnet" (1979)
- "Tango" na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1980)
- "Misterioso" dla perkusisty-aktora (1980)
- "Tydzień" na flet prosty, perkusję, fortepian i kontrabas (1980)
- "Kaczuszka" [wersja I] na akordeon, fortepian, perkusję, kontrabas i recytatora (1980-88)
- "Kaczuszka" [wersja II] dla kontrabasisty-recytatora (1980-88)
- "Muzyka poważna" na skrzypce, puzon i perkusję (1981)
- "Melodia z akompaniamentem" na zespół kameralny (1981)
- "Grań" na orkiestrę kameralną (1981)
- "Opened Series I - IV" na kontrabas solo (1982-85)
- "Trio na skrzypce, kontrabas i fortepian" (1985)
- "Muzyka recytatywna" na perkusję, fortepian, skrzypce, altówkę i kontrabas (1985)
- "Collage-Tango" na fortepian (1985)
- "Dukt" na małą orkiestrę smyczkową i klawesyn (1986)
- "Poemat kameralny" na dwoje skrzypiec, kontrabas i fortepian (1986)
- "Liczne odnogi rozgałęzionych splotów" na klarnet, fortepian i wiolonczelę (1987-88)
- "Badrulbudura" dla perkusisty i aktora (1988)
- "Opened Series V" na kontrabas solo (1988)
- "Gesty duszy" na organy, akordeon, syntetyzator, gitarę i perkusję (1989)
- "Powtarzanka" dla czterech muzyków mówiących (1990)
- "Ballada metafizyczna" na orkiestrę kameralną (1990)
- "Przędzie się nić..." na wiolonczelę solo (1991)
- "Tchnął nań..." na fagot solo, smyczki i mima (1992)
- "Przędzie się nić... II" na skrzypce solo (1992)
- "Przędzie się nić... III" na kontrabas solo (1992)
- "Two Questions and One Guess" na orkiestrę kameralną (1992)
- "Opened Series VI" na kontrabas solo (1993)
- "Z głębokości śpiewam..." na instrumenty dęte, strunowe i perkusję (1993)
- "Ballada dziadowska" na zespół kameralny (1994)
- "Poemat egocentryczny" na fortepian amplifikowany i taśmę (1994-95)
- "Collage-Tango" na orkiestrę kameralną (1995)
- "Studium gestu" na klarnet, fortepian i wiolonczelę (1995)
- "Id" na orkiestrę (1996)
- "Studium gestu II" na fortepian (1997)
- "Koncert à rebours" na skrzypce i orkiestrę (1998)
- "Studium gestu III" na klarnet, puzon, fortepian, wiolonczelę i kontrabas (2000)
- "Thesis" na flet solo (2000)
- "Grań" na orkiestrę (2000)
- "Credo, quia absurdum" na taśmę i tancerkę (2001)
- "Tafle" na orkiestrę symfoniczną (2002)
- "Czas kamieni" na kontrabas amplifikowany i orkiestrę kameralną (2002)
- "Kwartet smyczkowy" (2004)
- "Szmer półtonów" na kontrabas i zespół (2004)
- "Ławice" na orkiestrę symfoniczną (2005)
- "Rycerze okrągłego stołu", opera dokumentalna na sopran, tubę, zespół instrumentalny i media elektroniczne (2006)
- "Konieczność i przypadek" na kwartet smyczkowy i media elektroniczne (2006)
- "Dolina Suchej Wody" na orkiestrę kameralną (2007)
- Muzyka do sztuki "Obrock" (2008)
- "Drżenie strun" na klawesyn (2008)
- "Koncert fortepianowy" (2008-2009)
- "Na początku było…" na slamera, sampler i zespół kameralny (2009)
- "Ćwierćtony i półcienie" na kontrabas, dwie perkusje i trąbkę ad libitum (2009)
- "Koła zębate, sprężynki i tryby" na skrzypce i gitarę (2010)
- "Przędzie się nić… IV" na kontrabas i zespół kameralny (2012)
- "Model subiektywny. Forma dramatyzowana" na altówkę, tubę, taśmę i nieformalną grupę wykonawców (2012)
- "Punkty słyszenia" na zespół kameralny (2012)
- "Sen o Podlasiu", intuicyjna kompozycja audiowizualna do fotografii M. Wideryńskiego we współautorstwie z M. Litwińskim, K. Knittlem, R. Lateckim, T. Sudnikiem (2012)
- "Łagodne kołysanie", forma dramatyzowana na klarnet basowy, skrzypce, taśmę i nieformalną grupę wykonawców (2013)
- "Czytanie na orkiestrę" (2014)
- "Romania Mea", intuicyjna kompozycja audiowizualna do fotografii V. Dumitrescu wersja dla 4 improwizujących wykonawców: 3 muzyków i realizatora akcji wizualnej (2014)
- "Dać słowu dźwięk" na małą orkiestrę (2014)
- "Kompozycja dynamistatyczna" na orkiestrę (2015)
- "Wyrazy" na fortepian i ukulele (2016)
- "Haiku from Romania" we współautorstwie z S. Esztényi, R. Lateckim, H. Zemlerem (2016)
- "Kwartet" na klarnet in B/klarnet basowy, skrzypce, fortepian, instrumenty perkusyjne (2016)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, marzec 2002; aktualizacja: czerwiec 2016, AG.