Wystawa „Żarty żartami” (2020) po raz pierwszy pokazywana w 2019 roku na Biennale Grafiki w Lublanie, a w Warszawie poszerzona o prace polskich artystów – przyglądała się satyrze jako narzędziu społeczno-politycznemu.
[Satyra] kwitnie w czasach każdej autorytarnej władzy: od komunistycznych reżimów Europy Środkowo-Wschodniej po rządy krajów Bliskiego Wschodu. Obecny powrót rządów silnej ręki na Zachodzie spowodował, że komedia i satyra wracają z pełną mocą – opisywali we wstępie kuratorzy.
Slavs and Tatars rozumieją, że satyra to broń obosieczna. Potrafi być moralizująca i krytyczna: niszczy i działa wywrotowo. Może drwić albo terroryzować. Śmiech postrzegany jako akt rewolucji po czasie często okazuje się jedynie wentylem bezpieczeństwa. Satyra, nawet jeśli potrafi obnażać mechanizmy władzy, może być także narzędziem ideologii. Humor zmienia się wraz z politycznymi przesileniami i rozwojem technologii. Komediowa ekspresja rozkwita szczególnie w czasie autorytarnych rządów. Obecnie jednak rzeczywistość opisywana przez satyrę robi się coraz bardziej groteskowa, co dodatkowo komplikuje zadanie uchwycenia złożoności tego zjawiska.
Na wystawie „Żarty żartami” znalazły się zarówno dzieła historyczne, jak i współczesne: interwencje aktywistyczne, satyryczne czasopisma i opracowania naukowe. Ekspozycja obejmowała szeroki przekrój prac artystów ze Słowenii, Ukrainy, Gruzji, Bułgarii, z Chin, Iranu, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Pośród polskich autorów i autorek znaleźli się m.in. Bolesław Chromry, Rafał Dominik, Jana Shostak i Jacqueline Sobiszewski.
Pierwsza indywidualna wystawa Slavs and Tatars we Francji zatytułowana „Régions d'être” odbyła się w przestrzeni Villa Arson w Nicei. Ekspozycja stanowiła wezwanie do spojrzenia na rzeczywistość ponad dominującymi ieologiami i dyskursami. „Régions d'être” oferowała szeroki wgląd w praktykę artystyczną kolektywu opartą na hybrydyzacji kultur – ponadnarodowym przenikaniu się słów, przedmiotów i symboli. Na wystawie można było między innymi zobaczyć najnowszą pracę Slavs and Tatars, dywan „Salty Sermon”, stanowiący swoisty manifest podejścia kolektywu do piklowania.