Natalia LL – właśc. Natalia Lach-Lachowicz, urodzona w 1937 w Żywcu. W latach 1957–1963 studiowała na PWSSP (obecnie ASP) we Wrocławiu. Od 1964 była członkinią ZPAF. Zmarła 12 sierpnia 2022 roku w wieku 85 lat.
Już w czasie studiów zajmowała się fotografią, grafiką i malarstwem, a w latach 70. także performance, filmem eksperymentalnym, wideo, instalacją i rzeźbą. W 1970 roku razem z Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem założyła grupę i Galerię Permafo, działającą do końca 1981 r. Od około 1975 r. brała udział w światowym ruchu feministycznym.
Na początku lat 70. prace Natalii LL nabrały innych niż konceptualne znaczeń, choć z nich wyrastały. "Fotografia intymna" – instalacja o stylizacji zaczerpniętej z pop-artu – miała wydźwięk jaskrawie erotyczny, zbliżający się do granic pornografii. Pierwsze realizacje, które zdobyły uznanie również poza granicami kraju artystka wykonała w 1971 i 1972 roku.
Należą do nich "Sztuka konsumpcyjna" i "Sztuka postkonsumpcyjna" (w których modelka wykonuje czynności związane m.in. z konsumpcją), tworzące fotograficzny performance, zbliżony do narracji typu filmowego. Fotografia była w tym momencie dla artystki rodzajem wyimaginowanego języka przybliżającego ją do marzeń sennych. Jeszcze wyraźniej widać to w innych pracach - "Śnieniu" i "Piramidach", które były związane z jej silnymi przeżyciami osobistymi (zagrożenie życia). Osoba Natalii LL, a przede wszystkim twarz, od początku lat 70. pojawia się w wielu jej realizacjach (np. "Przestrzeń wizyjna", 1973).
W latach stanu wojennego w twórczości Natalii LL dała o sobie znać inspiracja mistykami chrześcijańskimi, problemem zła, a nawet satanizmu, choć artystka programowo nie brała udziału w wystawach tzw. "sztuki przy Kościele". Konceptualizm był przede wszystkim manifestacją idei materialistycznych, choć mógł prowadzić do szczególnej ascezy formalnej i w ten sposób nie zamykał duchowych ram dla sztuki. Natalia LL stała się artystką, która swą sztukę buduje na nieustannym wewnętrznym dialogu odbywającym się między psyche a ciałem, co można uznać za wyjątkowo udaną kontynuację body-artu. Ale jej postawa, choć niewątpliwie wyrastała z bardzo osobistych przeżyć, posiada wymiar uniwersalistyczny.
W jej twórczości mamy do czynienia z przejawami egzystencjalizmu, ale nie tragicznego (jak u Jeana Paula Sartre'a), lecz opartego na kategorii transcendencji (jak u Karla Jaspersa). Widoczne są także inspiracje mistykami i Biblią.
W końcu lat 80. powstały bardzo sugestywne, działające siłą imaginacji prace pod wspólnym tytułem "Puszysta tragedia". Widoczna jest w nich demoniczna, krwiożercza twarz artystki połykającej lalki. Na przełomie lat 80. i 90. powstały ekspresjonistyczne cykle fotograficzne i malarsko-fotograficzne (m.in. "Trwoga paniczna"), które można łączyć z czołowymi dokonaniami polskiej "fotografii inscenizowanej". Ból, cierpienie, fizyczna przemiana ciała nierozerwalnie łączy się z pytaniami o naturę Zła (Szatana) i Dobra (Boga), powstawania życia i nieuchronności śmierci.