Członek Poznańskiego Towarzystwa Fotograficznego od 1953, ZPAF od 1962 i ZPAP od 1963. W 1949 roku ukończył Politechnikę Poznańską. Fotografował od początku lat 50. w konwencji realizmu socjalistycznego, zbliżając się do estetyki piktoralnej lub dokumentaryzmu, w którym wykonał pierwsze ważne prace.
Od około 1956 roku fotografował także uabstrakcyjnione motywy z natury. W tym samym czasie rozpoczął tworzenie obrazów w konwencji malarstwa materii. W 1957 roku zorganizował w Poznaniu w PTF-ie wystawę "Krok w nowoczesność", która była pierwszą po socrealizmie europejską ekspozycją o modernistycznym charakterze. W 1957 roku zawiązała się nieformalna grupa fotograficzna, w której obok Schlabsa działali Jerzy Lewczyński i Zdzisław Beksiński. W tym roku Schlabs zaczął nowy etap w swojej twórczości fotograficznej, która zbliżyła się do techniki graficznej, a w warstwie formalnej była wyłącznie abstrakcyjna. Używał negatywów, które w różny sposób przetwarzał poprzez ich drapanie, cięcie, podgrzewanie i przyklejanie różnych materiałów (np. fragmentów błony filmowej, szkła). Zamiast negatywu używał również folii celuloidowej z namalowanymi na niej kompozycjami w typie informel.
Artysta doszedł do wniosku, że tworzywo fotograficzne jest analogiczne do obrazu malarskiego i można z nim przeprowadzać różne eksperymenty, podobnie jak czynił to w swym abstrakcyjnym malarstwie, w którym poprzez stosowanie metody "drippingu" uzyskiwał efekt zbliżony do surrealistycznej metafory. Zarówno w jego bezkamerowych fotografiach, jak i w obrazach z drugiej połowy lat 50. i z początku 60. silny jest element ekspresjonistyczny.
W 1958 roku miały miejsce wystawy indywidualne jego prac, w tym "Fotografia abstrakcyjna" (Klub SARP, Poznań), a w 1961 roku wystawa obrazów strukturalnych (Dom Technika NOT, Poznań). W 1957 roku grupa Beksiński, Lewczyński, Schlabs wystawiała w Galerii Krzywe Koło w Warszawie, a w 1959 roku na pokazie zamkniętym (słynna "Antyfotografia" - określenie Alfreda Ligockiego) w Gliwickim Towarzystwie Fotograficznym. W 1958 roku brał udział jako jedyny Polak w wystawie zorganizowanej przez Otto Steinerta "Subjective Fotografie" w Essen, a w 1960 roku w pokazie "The Sense of Abstraction In Contemporary Photography" w MOMA w Nowym Jorku. Jego zdjęcia, wystawione obok prac najwybitniejszych przedstawicieli fotografii awangardowej z Man Rayem i Laszlo Moholy-Nagym na czele, należały do najbardziej progresywnych, daleko odbiegając od abstrakcji aluzyjnych, które przeważały na tej prestiżowej ekspozycji, zorganizowanej przez Edwarda Steichena.
W 1961 roku nieformalna grupa Beksiński, Lewczyński, Schlabs (oraz Piotr Janik) brała udział w zorganizowanej przez Steinerta wystawie bez tytułu w Deutsche Gesselschaft für Photografie w Kolonii, kończącej ich wspólną działalność. W latach 1962-1974 nastąpiła przerwa w twórczości artystycznej spowodowana przyczynami osobistymi.
Od 1987 roku Schlabs powrócił do zainteresowań artystycznych i do początku lat 90. pracował nad własną techniką, łączącą w sobie technikę fotografii z malarstwem olejnym (m.in. Wizerunki Jana Pawła II, Wizerunek Fotografa) oraz uprawiał fotomontaż fotograficzny tonowany w sepii o poetyckim nastroju (cykl Wieczny sen, 1985). Przedstawiał postacie w profilu lub en face, zawsze z zamkniętymi oczami.
W latach 80. i 90. sięgał do muzyki i poezji (np. Cypriana Kamila Norwida, Władysława Broniewskiego) oraz do treści patriotyczno-religijnych. Element kontrolowanego przypadku starał się jeszcze bardziej wykorzystać w cyklu fotograficznym, w którym stosował fotomontaż dwóch, czasem trzech negatywów (Widzący odgadnie chwilę, myślący okiełzna przypadek, 1985).
W 1988 roku miała miejsce duża indywidualna wystawa zdjęć pt. "Bronisław Schlabs. Fotografie z notatnika osobistego" (Stara Galeria ZPAF, Warszawa), a w 2004 roku monograficzna - Bronisław Schlabs. Prace z lat 1952-1995 (Galeria Miejska Arsenał, Poznań).
Prace w zbiorach: MOMA w Nowym Jorku, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Folkwang Museum w Essen, Muzeum Narodowe w Pradze, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Muzeum Narodowe w Warszawie.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, sierpień 2004; aktualizacja: sierpień 2009.