Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray, uczennicy Auguste Rodina i Lucien Schnegga. W latach 1909-1914 mieszkał w majątku Szczeniowskich na Podolu. W okresie 1914-1920 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej. Należał m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i ugrupowania Rytm. Swoje rzeźby wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie od 1900, Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie od 1903 oraz na szeregu innych pokazach w kraju i za granicą. W 1920 i 1934 brał udział w Biennale w Wenecji.
We wczesnym okresie tworzył rzeźby o tematyce symbolicznej, wykazujące pewne wpływy Auguste Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły (np. w aktach kobiecych zatytułowanych Sfinks, 1904; Bożyszcze, 1906 oraz Młodość z 1907). Wkrótce jednak w jego twórczości pojawiła się skłonność do klarownego układu kompozycyjnego opartego na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Zaznaczyło się to w takich dziełach, jak Wyzwanie (1907) oraz Kobieta i mężczyzna (1908). Około 1910 artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Forma jego prac stała się monumentalna a zarazem uproszczona, wyzbyta z wszelkich detali i niuansów modelunku. Pochodząca z 1911 Ewa (odlew brązowy w Parku Ujazdowskim w Warszawie, wersja marmurowa w ogrodzie Trocadéro w Paryżu) jest dziełem inaugurującym dojrzały styl Wittiga przywodzący na myśl twórczość Aristide Maillola, jednego z głównych reprezentantów "nowego klasycyzmu" we Francji. Swe artystyczne credo zawarł Wittig w Odczycie o rzeźbie z 1915. Piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji w celu przywrócenia rzeźbie zwartości i swoistej architektoniki (tzw. tektoniczności). Postulował również powrót do bezpośredniego odkuwania form w twardym materiale (choć we własnej praktyce twórczej na ogół posługiwał się modelem glinianym).
Monumentalny styl wypracowany przez artystę cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. Dzięki temu rzeźbiarz stał się jednym z czołowych reprezentantów poszukującego "nowego stylu" ugrupowania Rytm (założonego w 1922). Zrealizował szereg oficjalnych zamówień na dzieła monumentalne, m.in. Pomnik Peowiaków przed gmachem "Zachęty" w Warszawie. Przedstawiona w tym pomniku figura umierającego wojownika powstała na bazie grupy Walka wykonanej przez artystę w 1915 i przechowywanej do dziś w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Zaginiony w czasie II wojny światowej Pomnik Peowiaków został zrekonstruowany w 1999.
Innym, cieszącym się wielką popularnością dziełem monumentalnym Wittiga był Pomnik Lotnika, nad którym artysta pracował od 1924. Uroczystego odsłonięcia tego dzieła dokonano w 1931 na Placu Unii Lubelskiej w Warszawie. Zniszczony przez Niemców w 1940 pomnik zrekonstruowany został przez Alfreda Jesiona i ustawiony w 1968 w niefortunnym dla tego dzieła miejscu przy Alei Żwirki i Wigury.
W 2001 roku Warszawa wzbogaciła się o jeszcze jeden monument powstały według projektu Wittiga. Jest nim Pomnik Juliusza Słowackiego wzniesiony na Placu Bankowym, w miejscu usuniętego w 1989 roku pomnika Feliksa Dzierżyńskiego. Klasycyzującą figurę poety spowitą w bogatą draperię odlano w brązie na podstawie zachowanego w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie gipsowego modelu wykonanego przez artystę w 1932 z myślą o pomniku dla Lwowa.
Do bogatego dorobku artysty należą również rzeźby nagrobne, popiersia i medaliony portretowe, spośród których wyróżnia się wielce charakterystyczny dla hieratycznego, syntetycznego stylu Wittiga Portret Józefa Piłsudskiego z 1919.
Podstawowa bibliografia:
- Rutkowski S., "Edward Wittig", Warszawa 1925
- Kozicki Władysław, "Edward Wittig. Rozwój twórczości", Warszawa 1932
- Kaczmarzyk Dariusz, "Rzeźba polska od XVI do początku XX wieku". Katalog zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 1973
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, luty 2002.