Urodził się 25 listopada 1952 roku w Grodnie. W latach 1971-76 studiował na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1975-81 studiował kompozycję pod kierunkiem Tadeusza Bairda i Włodzimierza Kotońskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, uzyskując dyplom z wyróżnieniem. Brał udział w letnich kursach kompozycji w Bayreuth (1979) i Darmstadt (1982). W roku akademickim 1983/84 jako stypendysta Fundacji Fulbrighta studiował kompozycję i muzykę komputerową w Center for Computer Research in Music and Acoustics przy Stanford University w Kalifornii pod kierunkiem Johna Chowninga i Lelanda Smitha. W 1986 uzyskał Prix de Paris, stypendium Stanford University na zrealizowanie utworu w Institut de Recherche et de Coordination Acoustique/Musique. W 1989 otrzymał także stypendium Fundacji Barbary Piaseckiej-Johnson i Stanford University na badania nad skrzypcami Stradivariusa. W tym samym roku uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii. W latach 1991-92 był stypendystą Fundacji Leverhulme'a
Stanisław Krupowicz jest laureatem wielu konkursów kompozytorskich, w 1981 roku otrzymał II nagrodę Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich za "Tempo 72" na amplifikowany klawesyn i smyczki (1981), w 1985 roku – II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Komputerowej NEWCOMP w Bostonie za "Tako rzecze Bosch" na taśmę (1985), w 1987 roku – wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Irino w Tokio za "Wariacje pożegnalne na temat Mozarta" na amplifikowany kwartet smyczkowy i taśmę (1986). Dwukrotnie, w 1989 roku za "Tylko Beatrycze" na amplifikowany kwartet smyczkowy i taśmę (1988) oraz w 1990 roku za "Tako rzecze Bosch", otrzymał Nagrodę Fundacji im. Aleksandra Borodina. W 1994 roku jego utwór "Fin de siècle "na orkiestrę (1993) uzyskał III nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu. Utwory Krupowicza wykonywane były w wielu krajach Europy, Azji i obu Ameryk.
Krupowicz specjalizuje się w dziedzinie muzyki elektroakustycznej. Fascynują go możliwości barwowe tego obszaru języka muzycznego oraz związana z narzędziami technologicznymi rozszerzona możliwość formalizacji procesów kompozytorskich.
– "Wszyscy jesteśmy przecież algorytmikami. To przekonanie wywodzi się z koncepcji człowieka teleologicznego; człowieka, który ma świadomość celu i znajduje dla jego realizacji odpowiednie metody. W naszym życiu codziennym bez przerwy posługujemy się algorytmami, nawet parząc kawę. Zwykle nie przywiązujemy do tego wagi i często nie jesteśmy tego świadomi. Wszyscy kompozytorzy – bez wyjątku, włącznie z tymi, co to siadają i w boskim natchnieniu improwizują – też posługują się algorytmami (...). Oczywiście stwierdzenie „wszyscy jesteśmy algorytmikami” brzmi efektownie, ale – jak większość zbyt ogólnych zdań – jest zagrożone atakiem zwanym exemplum in contrarium (śmiech). Myśląc tak, można popaść w skrajny pogląd, w rodzaju tych, jakie wyznają akustycy nagraniowi, którzy wierzą, iż cały świat składa się z filtrów. Nie sposób z nimi polemizować, w końcu powietrze, ściana, wszystko jest jakimś filtrem. Jeśli ktoś wyobraża sobie pewną abstrakcyjną konstrukcję, niekoniecznie muzyczną, to w momencie próby jej opisania, a na pewno w czasie jej realizacji musi pojawić się metoda, tj. algorytm. Z praktycznych względów pojęcie muzyki algorytmicznej ograniczyłbym do takiej, w której mamy do czynienia zarówno z uświadomieniem sobie tego faktu, jak i formalnym opisem metody kompozytorskiej. Innymi słowy, muzyka algorytmiczna polega na skonstruowaniu raczej mechanizmu produkującego dźwięki i ich wzajemne relacje, niż samych dźwięków i ich konfiguracji. Ja nie umiem inaczej funkcjonować. To dla mnie organiczna konieczność, jak oddychanie" – mówił Krupowicz o założeniach swojej metody kompozytorskiej w wywiadzie dla magazynu "Glissando".
Stanisław Krupowicz w latach 1993-96 był członkiem Komisji Repertuarowej Festiwalu "Warszawska Jesień". Był współzałożycielem, a w latach 1998-2000 także prezesem Fundacji Przyjaciół Warszawskiej Jesieni. Między innymi z jego inicjatywy w 2005 powstał we Wrocławiu festiwal Musica Electronica Nova, którego był pierwszym dyrektorem artystycznym. Obecnie wykłada kompozycję i muzykę komputerową w Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz kieruje działającym w niej Studiem Kompozycji Komputerowej.
Ważniejsze kompozycje
- Cztery utwory na fortepian (1975)
- Introdukcja i passacaglia na kwartet smyczkowy (1976)
- Chapter XLVII do fragmentów z ULISSESA Jamesa Joyce'a na żeński głos recytujący i orkiestrę (1976)
- Stochos na organy (1977)
- De metamusicae do wyjątków z pism Platona, Arystotelesa, Epikura i innych na sopran, alt, bas i zespół kameralny (1977)
- Larghetto na obój d'amore i orkiestrę (1978)
- Komentarz [wersja I] na chór mieszany (1978)
- Ardo 4031 na kwintet dęty (1979)
- Epiphora na 44 smyczki (1979)
- Fassquel na flet, flet basowy i dwa syntezatory Synthi AKS (1979)
- Symfonia (1980)
- Tempo 72 na klawesyn amplifikowany i smyczki (1981)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1982)
- Easter disloyalty of Cd na dowolny zbiór instrumentów (1982)
- Pewien szczególny przypadek pewnego uogólnionego kanonu w kwarcie i kwincie dla 9 wykonawców (1983)
- Unquestioned Answer wariacja na temat Ivesa na orkiestrę kameralną (1984)
- Music for S na taśmę (1984)
- Pół tuzina przyzwoitych strofek na fortepian (1985)
- Tako rzecze Bosch na taśmę (1985)
- Wariacje pożegnalne na temat Mozarta na amplifikowany kwartet smyczkowy i taśmę (1986)
- W pół drogi na taśmę (1986)
- Concerto na saksofon tenorowy i komputery (1987)
- Zmierzch na taśmę (1987)
- Tylko Beatrycze na żeński głos recytujący, amplifikowany kwartet smyczkowy i taśmę (1988)
- Alcoforado na taśmę (1989)
- Smoking Room Blues na zespół MIDI (1990)
- A lighter Shade of Grey na skrzypce i taśmę (1992)
- Fin de siècle na orkiestrę (1993)
- Polonez 1995 na orkiestrę (1995)
- Pewne szczególne przypadki uogólnionej kadencji wielkiej doskonałej na syntezatory i komputery (1995)
- Komentarz [wersja II] na chór mieszany (1996)
- Miserere na sopran i dwa chóry mieszane (1996)
- Oratorium na Boże Narodzenie na solistów, chór mieszany i orkiestrę (1997)
- 444 na kwartet smyczkowy (1998)
- Gratanter iubilemus na dwa chóry a cappella (1998)
- Terre Minus, performance (1998)
- Tous Ensemble, performance (1999)
- Fanfary dla ACH na orkiestrę kameralną (2000)
- Paragon Paradigm na sinfoniettę (2000)
- Centrum annos na alt, improwizującego dyrygenta i chór a cappella (2000)
- Partita na wiolonczelę i komputery (2002)
- Europa, opera komputerowa w 1 akcie do libretta według Williama Blake'a (2004)
- Powstanie Losa, obraz 9 z opery Europa (2004)
- Lament Rzeczypospolitej do tekstu Mikołaja Reja na głos i komputer (2006)
- ...everything that lives is holy... do fragmentu poematu America Williama Blake'a na chór a cappella (2007)
- Muzyka najwyższego splotu na kwartet komputerowy (2009)
- Dwie strony na fortepian (2009)
- Prolongement na amplifikowany kwartet smyczkowy i komputer (2009)
- Opus 10 na komputer i projekcję dźwięku w systemie ambisonic (2010)
- Komputer Chopina op. 10 spektakl audiowizualny [współautorzy: Marcin Bortnowski, Marcin Rupociński] (2010)
- Koncert komputerowy na komputer i orkiestrę (2011)
- Machinæ cœlestes na sopran, chór, komputery i orkiestrę (2013)
- Koncert fortepianowy (2013)
Źródło: Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, styczeń 2002. Aktualizacja: maj 2016, AG.