W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej (1943-1944). Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1946-1951. W czasie studiów związał się z kręgiem Grupy Krakowskiej, w 1957 był jednym z członków-założycieli tego ugrupowania. Od 1959 współpracował również z międzynarodowym ruchem PHASES, grupującym artystów o orientacji surrealistycznej.
Debiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. Po studiach przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1954 podjął pracę pedagogiczną w Akademii Sztuk Pięknych. Prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki. W 1987 uzyskał tytuł profesora, w 1998 przeszedł na emeryturę.
Już od wczesnego, figuratywnego okresu twórczości (1948-1955), kiedy umieszczał sylwetki ludzkie i fantastyczne, "przedpotopowe" stwory w wyimaginowanych pejzażach, odznaczał się typem wyobraźni bliskim surrealizmowi. Po 1955 zaczął malować abstrakcyjne wizje kosmicznych kataklizmów, wulkanicznych erupcji, rozbłyskujących i niknących gwiazd.
Ich mrok rozdzierały poszarpane linie błyskawic, spływającej lawy czy elektrycznych wyładowań (Tworzący się krajobraz, 1956-1957). Niekiedy w kompozycjach pojawiały się kształty ludzkie i zwierzęce, przywodzące na myśl mity o powstaniu świata, tytanach, Prometeuszu, itp. (Pierwsze kroki, 1958; Ocalony, 1959).
Artysta dodatkowo komplikował fakturę obrazów, wykorzystując m.in. właściwości nierównego schnięcia warstw farby, a w przypadku gwaszy - efekty zmiętego papieru. Równolegle z malarstwem od końca lat 40. tworzył monotypie, a w latach 60. również linoryty na ręcznie malowanych papierach. Od końca lat 70. Tchórzewski podejmował chętnie tematykę religijną. W obrazach tego nurtu, respektując tradycyjne rozwiązania kompozycyjne, stosował wszystkie niezwykłe efekty formy, faktury i kolorystyki, wypracowane w poprzednich okresach. Czyni to zeń jednego z najbardziej odkrywczych malarzy podejmujących współcześnie tematykę sakralną (Golgota na wystawie "Znak krzyża" w kościele na Żytniej, Warszawa 1983). Apogeum tych zainteresowań przypadło na lata 80., kiedy artysta związał się z niezależnym ruchem artystycznym, wystawiając często w kościołach i na pokazach prywatnych.
Wybrane wystawy i nagrody:
- 1955 - Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Arsenał, Warszawa (nagroda równorzędna)
- 1959 - 5. Biennale Sztuki, Sao Paulo
- 1961 - 2. Biennale Młodych, Paryż
- 1965 - 8. Biennale Sztuki, Sao Paulo
- 1968 - 34. Biennale Sztuki, Wenecja
- 1981 - Nagroda Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, Warszawa
- 1985 - Nagroda Kulturalna "Solidarności", Warszawa
- 1986 - Nagroda im. Jana Cybisa (niezależna), Warszawa
- 1993 - Nagroda im. J. G. von Herdera, Wiedeń
Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, grudzień 2001.