Ukończył teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydział Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (1989). Jeszcze jako student rozpoczął realizację przedstawień w Starym Teatrze. Jego debiutem był "Taniec śmierci" Augusta Strindberga (1988).
Od początku nie ma w jego twórczości przedstawień przypadkowych. Dominującą pozycję zajmują sugestywne adaptacje utworów prozatorskich: powieści Hermana Hessego, Susan Sontag, opowiadań Antoniego Czechowa, Odona von Horvatha oraz utworów poetyckich: Charlesa Baudelaire'a i Artura Rimbauda. Adam Sroka tak to uzasadnia:
"Problem adaptacji to problem poszukiwania bohatera. Wśród tekstów prozatorskich najciekawsze są takie, które dają szansę pełnego wglądu w osobowość i wrażliwość współczesnego człowieka. Taki bohater jest dzisiaj kłębowiskiem rozterek i pytań. Nie akceptuje bezmyślnego pędu życia, nie podoba mu się kodeks mieszczańskiego trwania. Bohater współczesny ciągle sobie powtarza: 'Nie nadaję się do naszych czasów, nie nadaję się do naszych czasów' " (Adam Sroka, "Zestawy teatralne", "Dialog" 1997, nr 4).
Typ bohatera nadwrażliwego, zbuntowanego, wadzącego się ze światem a wywodzącego się często z literatury określanej mianem kultowej, sprawia, że twórczość Sroki operująca współczesnym językiem teatralnym, trafia przede wszystkim do ludzi młodych.
Na przykład w "Ptaśku" według powieści Williama Whartona (zrealizowanym dwukrotnie: w Starym Teatrze w Krakowie - 1989 i w Teatrze Dramatycznym w Warszawie - 1991), reżyserowi i aktorom tak sugestywnie udało się wykreować odrębność wewnętrznego, hermetycznego świata przeżyć tytułowego bohatera i prawdziwość świata jego przyjaciela z lat młodości - Ala, że - mimo konkurencyjności filmu - na przedstawienia "przychodziły młodociane tłumy, które z trudem mieściła sala" i patrzyły "wilgotnymi oczyma na swojego Ptaśka".
Wysoko ocenione przez krytykę zostały także inne próby przeniesienia do teatru "odmiennych stanów świadomości". Dwa spektakle poetyckie "Sezon w piekle" według Artura Rimbauda w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1992) i "Kwiaty zła" wg Charlesa Baudelaire'a w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1999) chwalono zwłaszcza za układ i dobór tekstów oraz odwrócenie tradycyjnych ról: "to nie poezja podąża do widza, lecz on za poezją" (Jacek Lutomski, "Wyprawa w poezję", "Rzeczpospolita" 11 grudnia 1992, nr 87). Natomiast "Zestaw podróżny do śmierci", według eksperymentalnej powieści Susan Sontag, zrealizowany z zespołem warszawskiego Teatru Rozmaitości (1995), oddawał oniryczną aurę tej prozy, dziejącej się między jawą a halucynacją nieprzytomnego po samobójczej próbie bohatera.
"Sroka uruchamia na scenie panopticum umarłych przedmiotów i umarłych za życia ludzi. Teatr zmienia w mechaniczną zabawkę, która w półmroku toczy się po szynach, wymykając się spod kontroli. (...) Cały spektakl jest ruchem, od pierwszej sceny, gdy między rzędami widowni przejeżdżają wielkie blaszane pudła i szpitalne łóżka, aż do ostatniej, kiedy podróżni, jeden za drugim, schodzą ze sceny popychając przed sobą metalowe konstrukcje" (Roman Pawłowski, "Kolej na śmierć", "Gazeta Wyborcza" 7 czerwca 1995, nr 131).
Przedstawienia Adama Sroki często określa się mianem "teatru autorskiego". Oprócz własnych adaptacji literatury niedramatycznej, reżyser często sam projektuje scenografię, dobiera muzykę. Tak było między innymi z cieszącym się dużym powodzeniem spektaklem "Sala nr 6 czyli wariaci na lodzie" według opowiadania Antoniego Czechowa (pierwsza realizacja w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie - 1996, druga w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu - 1998) oraz "Epoką śmiechu" wg Odona von Horvatha w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie (1998).
W 1996 roku Adam Sroka objął na trzy sezony stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru im. Kochanowskiego w Opolu. Tam zrealizował swoje największe dotychczasowe osiągnięcie artystyczne, przedstawienie – "Dziady albo młodzi czarodzieje" według romantycznego arcydramatu Adama Mickiewicza. Nie była to jego pierwsza próba inscenizacji "Dziadów". Części II i IV wystawił już wcześniej, w 1994 roku, w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie.
"Nie przypadkiem zmieniony został tytuł i uczynione zastrzeżenie, że spektakl jest 'według' Mickiewicza. Sroka bowiem wybrał z Dziadów te fragmenty, które bezpośrednio mogą dotykać młodych widzów, a zarazem ujął je w taką teatralną formę, by była dla tej publiczności atrakcyjna" (Tadeusz Kornaś, "Młodzi czarodzieje", "Przekrój" 8 lutego 1998, nr 6).
Sroka odczytał "Dziady" jako dramat egzystencjalny - dramat młodego człowieka próbującego znaleźć nowe odpowiedzi na podstawowe pytania życiowe i moralne.
"Przedstawienie jest zwarte, dynamiczne, sugestywne. Bardzo odważne, tym rzadkim rodzajem odwagi, w którym nie ma cienia brawury więcej niż potrzeba. Że nazbyt uproszczone? (...) Aliści są i zyski - nie tylko ścisłe wskazanie młodych czarodziejów jako adresata. Mickiewiczowska poezja definitywnie wyprzęgnięta z narodowej służby odkrywa wiele zapoznawanych piękności. I przemawia do słuchaczy wprost, bez nadużytego pośrednictwa historycznych odniesień" (Jacek Sieradzki, "Naprzód młodzi czarodzieje", "Polityka" 14 lutego 1998, nr 7).
Sroka coraz częściej sięgał po sztuki współczesne, znajdując w nich, szczególnie w nurcie tak zwanych "nowych brutalistów" pytania te same, które dręczą zbuntowanych bohaterów literatury dziewiętnastowiecznej. "Ogień w głowie" Mariusa von Mayenburga (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie - 2000) oraz "Płonąca kukła" Kerstin Specht (Teatr im. Jaracza w Olsztynie - 2000) mówią o kryzysie wartości i rozpadzie więzi w rodzinie.
W latach 2001 - 2007 Adam Sroka był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Powszechnego im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. Radomskiej publiczności w 2001 roku zaproponował własną wizję "Na dnie" Maksyma Gorkiego pod tytułem "Złoty sen w stanie nieważkości" oraz "Romea i Julię" Williama Szekspira. W grudniu 2001 zorganizował w teatrze oryginalny festiwal, Tydzień Sztuk Odważnych, będący prezentacją najnowszej polskiej dramaturgii współczesnej, dotąd nie publikowanej i nie granej na scenie. Tydzień Sztuk Odważnych wypromował kilkudziesięciu młodych dramaturgów, m.in.: Marka Modzelewskiego, Pawła Salę, Michała Walczaka, Małgorzatę Owsiany, Pawła Jurka, Monikę Powalisz. Teatr Powszechny za dyrekcji Adama Sroki był również organizatorem m.in. Festiwalu Premier "Radom Odważny" oraz Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego (festiwal powstał z inicjatywy Wojciecha Kępczyńskiego, odbywa się co dwa lata od 1993 roku). Sroka zorganizował także na radomskiej scenie akcję "Zapracuj sobie na bilet", w zamian za prace wykonane na rzecz teatru, można było otrzymać darmowe bilety.
"Kiedyś zaproszę wszystkich bohaterów z moich przedstawień na wspólny wieczór kawalerski, taki zjazd oryginałów, odszczepieńców, nadwrażliwców. Nazwę go Balem Szkifibruków i Zdobywców Wyobraźni, gdzie Harry Haller stanie obok Doktora z Sali nr 6, Ptasiek obok Gregora Samsy, Konrad obok Dudusia Daltona, Rimbaud kolo Baudelaire'a. A Żołnierz z 'Epoki śmiechu' Horvatha stanie sam. Pozwolę sobie wtedy przytoczyć jednozdaniowy manifest. O ulatnianiu i skupianiu się JA. Te postaci są mi bardzo bliskie. O wiele dojrzalsze niż ja sam. Zazwyczaj mają też dobry kontakt z publicznością,, która im ufa i zawierza" ("Bal Szlifibruków i Zdobywców Wyobraźni", "Teatr" 1999, nr 5).
W 2002 roku na deskach radomskiego teatru Sroka pokazał ciekawą interpretację "Ślubu" Witolda Gombrowicza. W spektaklu "Ślub - akt podróżny" opartym przede wszystkim na pierwszym akcie dramatu Henryk odbywał swoją senną podróż przez życie.
"W spektaklu Sroki ten sen to podróż surrealistycznym pociągiem złożonym z bezużytecznych staroci. (...) Sceny dramatu są przystankami w tej mrocznej podróży" - pisał Marek Mikos. - "W tym spektaklu na plan pierwszy wychodzą pytania o ludzką tożsamość, o sens kultywowania tradycji, o wydziedziczenie człowieka z więzi, które dawniej pozwalały mu lepiej znosić podróż życia, również dzięki temu, że możliwe były powroty do miejsc znanych, że były jakieś punkty oparcia" (Marek Mikos, "Gombrowicz w Radomiu", "Gazeta Wyborcza" 4 marca 2003).
Na radomskiej scenie reżyser wracał do zainteresowań teatralną klasyką i poezją, przygotował "Szachy" wg Jana Kochanowskiego (2004), "Kordiana, czyli panopticum strachów polskich" na motywach dramatu Juliusza Słowackiego (2004), "Medytacje nad Księgą Rodzaju" Jana Pawła II (2005) i adresowaną głównie do młodej publiczności prapremierę "Cywilizacji" Cypriana Kamila Norwida (2007) - częściowo autobiograficzny utwór, w którym Norwid opisywał swoją morską podróż do Stanów Zjednoczonych i jednocześnie snuł refleksje o współczesnym świecie. Sroka nadal realizował także najnowszą dramaturgię. Pokazał prapremiery "Podróży do wnętrza pokoju" Michała Walczaka (2003), "Poganiaczy wiatru" Małgorzaty Owsiany (2005) i adaptacji powieści Christiana Skrzyposzka "Mojra" (2006). Przygotował monodram w wykonaniu Włodzimierza Mancewicza - "Oczekiwanie" Janusza Łagodzińskiego (2007). Dla swoich przedstawień często szukał nowych przestrzeni. "Mojrę" pokazano w starej elektrowni, "Szachy" i "Kordiana" można było również oglądać w plenerze w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Ostatnio Sroka pracował w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie, zrealizował tutaj spektakl dla dzieci - "Sen Menaszego" wg Isaaka Bashewisa Singera (2008) oraz własny dramat "Symfonia locatoris" (2009) o pogubionych ludziach żyjących w wielkim blokowisku.
Ważniejsze nagrody:
- 1998 - Grand Prix za adaptację, inscenizację i reżyserię przedstawienia "Dziady albo młodzi czarodzieje" według Adama Mickiewicza w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu oraz Nagroda Dziennikarzy na 23. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych "Klasyka Polska";
- 1999 - I Nagroda w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Dzieł Polskich Romantyków za spektakl "Dziady albo młodzi czarodzieje"; Nagroda Promocyjna Prezydenta Opola w dziedzinie kultury;
- 2005 - Buława Hetmańska, nagroda za "Odprawę posłów greckich" Jana Kochanowskiego w Teatrze Powszechnym im. Kochanowskiego w Radomiu (w cyklu "Kochanalia" z "Szachami" i spektaklem "Fraszki. Pieśni. Interludia") podczas 30. Zamojskiego Lata Teatralnego;
- 2008 - Wyróżnienie w Konkursie na Scenariusz Filmowy o Krakowie i Małopolsce za scenariusz "Leosia z Bronią".
Opracowanie: sierpień 2002.
Aktualizacja: Monika Mokrzycka-Pokora, listopad 2009.