Był synem krakowskiego malarza Wojciecha Kornelego Stattlera. Początkowo studiował prywatnie pod jego kierunkiem, następnie w latach 1844-52 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1852-60 kontynuował studia w Akademii św. Łukasza w Rzymie. W mieście tym prowadził z sukcesem pracownię, wystawiał i zdobywał wyróżnienia. W czasie rzymskiego pobytu odwiedzał Wiedeń i Warszawę, krótko też bawił w Paryżu (na paryskim Salonie wystawił swe dzieło w 1855). W 1860 osiadł na stałe w Warszawie, gdzie prowadził pracownię (w Hotelu Europejskim) i wielokrotnie wystawiał w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (od 1862). Okresowo wyjeżdżał z Warszawy, m.in. do Krakowa, realizując zlecenia i pokazując swe prace na wystawach Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (m.in. w latach 1871-72).
Modelował rzeźby w gipsie (często z przeznaczeniem do odlania w brązie), a przede wszystkim odkuwał w kamieniu. Jego ulubionym materiałem był biały marmur (często z łomów w Carrara). Większość swoich dzieł sygnował.
Zdobył popularność przede wszystkim jako autor portretów osobistości historycznych i współczesnych, w popiersiu, np. Gen. Józefa Chłopickiego (ok. 1849-50, brąz, Muzeum Narodowe w Warszawie) i w formie medalionu, np. z wizerunkiem Andrzeja Zamoyskiego (1853, marmur, tamże). Szereg tych prac powstało z przeznaczeniem do dekoracji nagrobków, np. Popiersie biskupa Jana Dekerta (1862, brąz) na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Projektował i wykonywał też posągi i pomniki, np. ks. Augustyna Kordeckiego (1857-59, brąz) dla klasztoru paulinów na Jasnej Górze, oraz kompozycje o tematyce religijnej i alegorycznej, np. Niewinność (1864, marmur, Muzeum Narodowe w Warszawie). Nie stronił też od drobnej plastyki, m.in. projektował medale.
W swej twórczości umiejętnie łączył cechy neoklasyczne (upodobanie do białego marmuru, antykizujące ujęcia rzeźb religijnych i alegorycznych) z romantycznymi (motywy neogotyckie w niektórych dziełach nagrobnych); tradycje rzeźby akademickiej (najwyższy poziom wykonawstwa, efekty iluzjonistyczne) ze skłonnością do realistycznego oddania twarzy i detali ubiorów (rzeźba portretowa).
Autor: Paweł Freus, październik 2008.