Studia artystyczne - w zakresie malarstwa i scenografii - odbył pod kierunkiem Zygmunta Radnickiego i Andrzeja Stopki w latach 1951-57 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zadebiutował jako scenograf teatralny - w 1958 roku zaprojektował dekoracje i kostiumy do opery Carla Orffa Die Kluge, wystawionej przez Operę Ślaską w Opolu. Profesję tę uprawiał aż do roku 1981, współpracując z teatrem i telewizją.
Rok po debiucie scenograficznym zaczął wystawiać prace malarskie: po raz pierwszy pojawiły się na III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Po upływie następnych lat - w roku 1963 - Kałucki pokazał swoje malarstwo po raz pierwszy na wystawie indywidualnej. Miało to miejsce w krakowskiej Galerii Krzysztofory, działającej wówczas zaledwie od kilku lat i dopiero kształtującej swoją historię. Podobnie jak z Galerią, tak z firmującą ją Grupą Krakowską Kałucki miał być odtąd związany na stałe, choć formalnie członkiem Grupy został w 1976 roku. Poza Krakowem silne więzi łączyły go z Poznaniem, gdzie w Akademii Sztuk Pięknych (dawna PWSSP) w latach 1981 - 2003 prowadził pracownię malarstwa.
Łuk był m.in. głównym elementem Pokazu obrazu odcinka łuku o promieniu r=1970 cm, który Kałucki zaprezentował w 1970 roku w krakowskiej Galerii Krzysztofory. Podobnie jak inne prace artysty powstałe w latach 70., realizacja ta wykorzystywała zabiegi charakterystyczne dla działań konceptualistycznych: widz musiał odtworzyć w wyobraźni przerwaną, nie namalowaną, część łuku, którego kształt został jednak precyzyjnie wyliczony przez autora. Ta matematyczna precyzja cechuje wszystkie działania Kałuckiego; dlatego też uderzają one przede wszystkim sugestywnością zwartych, szczegółowo obmyślanych struktur. Autor osiąga swój cel także dzięki ascetycznym środkom, w tym również jednoznacznym, płaskim plamom mocnego, skondensowanego koloru, autonomicznie wyodrębnionym z tła.
Jest przykładem artysty, którego interesują niezmiennie podobne zagadnienia artystyczne, ale poszukuje dla nich rozwiązań w obszarze różnych dyscyplin. Prócz malarstwa i scenografii zajmuje się rysunkiem, uprawia grafikę, realizuje konstrukcje przestrzenne, niekiedy bliskie idei instalacji. Bez względu na medium, którego używa, jego twórczość jest przede wszystkim poszukiwaniem równowagi między rozmaitymi składnikami rzeczywistości nieartystycznej i tę równowagę stara się "rekonstruować" w rzeczywistości artystycznej. Interesuje go studiowanie relacji między elementami przestrzeni, ruchu, barwy, światła. Realizuje swój cel, stosując przede wszystkim formy abstrakcyjne - geometryczne. Chętnie ogranicza je na płaszczyźnie obrazu linią łukowatą bądź z niej samej czyni obiekt zainteresowań.
Podobne cechy charakteryzują jego działania Kałuckiego, takie jak między innymi Obszar/Obraz (warszawska Galeria Studio, 1986) czy Wprowadzenie do przestrzeni wymyślonej (Galeria Depolma w Düsseldorfie, 1990). W ostatnich latach pojawił się w aranżacjach przestrzennych Kałuckiego jeszcze jeden istotny element - światło (zob. pokaz Tożsamość w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej, 1991). Światło, ślizgające się po metalowych prętach, z których skonstruowana była forma przestrzenna, poszerzało jej wizualny wymiar i "podawało w wątpliwość" realność. Zmienny impuls świetlny został tu przeciwstawiony trwałej materii. Zrodzona z niego gra świateł i cieni stała się początkiem kreacji nowej rzeczywistości - wyobrażonej, iluzorycznej.
Krytycy określają sztukę Kałuckiego mianem "konstruktywizmu filozoficznego", a sam autor chętnie powołuje się na tradycję wyznaczoną przez Kazimierza Malewicza. Oczywiste jest jednak tutaj tylko pokrewieństwo - by tak rzec - zewnętrzne. Kiedy bowiem patrzymy na (przede wszystkim) obrazy Kałuckiego, narzuca się automatycznie skojarzenie z abstrakcją geometryczną - tym międzynarodowym stylem sztuki XX wieku, w którym artysta zrezygnował z eksponowania własnej indywidualności, prywatności, "minimalistycznie" poprzestał na języku elementarnych, uniwersalnych, "czystych" form. Ale u Kałuckiego mamy do czynienia z trudną do określenia ambiwalencją. Z jednej strony, charakter jego sztuki wyraźnie wyznacza dominacja modularnych, sztywnych, a nawet schematycznych form: ich układy są efektem nieustająco ponawianych prób, które autor podejmuje mierząc się z chaosem rzeczywistości. Z drugiej strony, można odnieść wrażenie, iż malarz ma poczucie, że jego artystyczna wizja nie przystaje jednak do owego chaosu, istnieje niejako obok rzeczywistości, której migotliwa różnorodność ciągle ją przerasta.
Stąd bierze się być może fakt, że figury geometryczne podlegają u Kałuckiego swoistej dezintegracji: dobrym przykładem jest koło, oglądane na jego obrazach najczęściej, które zwykle jednak traci swoją jednorodność i staje się fragmentem samego siebie - widoczne są jego nacięcia, rozcięcia czy wręcz obcięcia, a spoza powstałych w ten sposób "otworów" wyłania się zazwyczaj druga forma. Ona także wykreślona jest łukowatą linią, ograniczona fragmentem okręgu. Tę powtarzalność analogicznych kształtów często sankcjonuje kolorystyka - z wyraźnymi dominantami jednej tonacji barwnej. Czasem jednak artysta stosuje kontrastowe napięcia, które dynamizują kompozycje, a tym samym uruchamiają emocje - wywołują uczucie niepokoju.
Dzisiaj prace Kałuckiego ogląda się przede wszystkim jak zabytki sztuki XX wieku. Ale jednocześnie, podobnie jak inne zjawiska postrzegane aktualnie jako marginesowe, "podtrzymują" one i przypominają historię, tworzą dla aktualnych propozycji artystycznych swoiste environment, otoczenie, bez którego żaden fakt z obszaru kultury nie może się obejść.
Kałucki jest laureatem Nagrody im. Jana Cybisa (2005 rok). Ma na swoim koncie szereg wystaw indywidualnych malarstwa i rysunku m.in. w: Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Chełmie, Lublinie, Huenfeld, Wiedniu, a także udział w wystawach zbiorowych w Anglii, Niemczech, we Włoszech, na Węgrzech, w Turcji, w Grecji, w Szwajcarii i w Kanadzie. Jego prace znajdują się w: zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, w Poznaniu, w Warszawie, we Wrocławiu, w Muzeum Okręgowe w Chełmie, Museum Modern Art, Sammlung Jurgen Blum, Hunfeld, Galerie Hoffmann, Gorbelheimer-Muhle, a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Informacje o twórczości artysty zawiera m.in. publikacja monograficzna wydana nakładem Stowarzyszenia Artystycznego Grupa Krakowska (1992).
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Instytut Historii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych, czerwiec 2002, akt. maj 2015.
Wybrane wystawy indywidualne (po 2000 r.):
- 2001 – "Jerzy Kałucki. Punkt przecięcia", Galeria Starmach, Kraków
- 2006 – "Jerzy Kałucki – malarstwo", Galeria Domu Artysty Plastyka, Warszawa
- 2007 – "Kategorie przestrzeni II — w polu nieustannie ponawianych zagadnień", BWA, Katowice
- 2008 – "Peryskop", Galeria Zderzak, Kraków
- 2010 – "Jerzy Kałucki - nowe obrazy", Galeria Zderzak, Kraków
- 2013 – "Przebiegi", Galeria Starmach, Kraków