Pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog. Urodzony 14 kwietnia 1895 w Sankt Petersburgu, zmarł 26 stycznia 1974 w Kansas City (stan Missouri). Brat Feliksa Roderyka Łabuńskiego.
-
Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku sześciu lat u Adolfa Jaroszewskiego w Moskwie. W dziesiątym roku życia wstąpił do Konserwatorium w Petersburgu, gdzie uczył się w klasie fortepianu Leonida Nikołajewa, później Feliksa Blumenfelda, a w zakresie kameralistyki kształcił się pod kierunkiem Wasilija Safanowa. W 1918 przyjechał do Warszawy i pobierał lekcje dyrygentury u Emila Młynarskiego. W 1919 zamieszkał w Krakowie, gdzie do 1928 był profesorem fortepianu w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego. W tym samym czasie regularnie koncertował z recitalami i z towarzyszeniem orkiestr pod batutą Emila Młynarskiego, Grzegorza Fitelberga, Hermanna Abendrotha w Polsce (Warszawa, Kraków, Lwów, Wilno, Katowice), jak również za granicą - m.in. w Anglii, Rumunii i we Francji.
W 1928 artysta wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tego samego roku zadebiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku, w 1929 wystąpił w Minneapolis, Nashville, Chicago, Nowym Jorku i Toronto oraz odbył tournée artystyczne po Stanach Zjednoczonych jako solista i akompaniator Ady Sari. Do 1931 jednocześnie prowadził klasę fortepianu w Nashville Conservatory. Następnie przeniósł się do Memphis - tu w latach 1931-34 uczył gry na fortepianie w Memphis College of Music. Od 1934 do 1935 przebywał w Polsce. Grał kilkakrotnie w Warszawie i Poznaniu, a także w małych miejscowościach w ramach działalności Organizacji Ruchu Muzycznego (ORMUZ), prowadził koncerty jako dyrygent, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Warszawskiej i Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W 1935 powrócił do Memphis i do 1937 piastował stanowisko dyrektora miejscowego College'u. W 1937 objął klasę fortepianu Konserwatorium w Kansas City, będąc w latach 1941-58 równocześnie jego dyrektorem. Do końca życia zajmował się pracą pedagogiczną, później jako emerytowany profesor i artysta-rezydent University of Missouri.
Wiktor Łabuński w 1935 otrzymał tytuł doktora honoris causa Curtis Institute of Music w Filadelfii.
Ważniejsze kompozycje:
- Toccata to Josef Hofmann na fortepian (1923)
- Wariacje na temat własny [wersja I] na fortepian (1923)
- Menuet na fortepian (1926)
- Impromptu na fortepian (1926)
- Rigaudon na fortepian (1927)
- Etiuda a-moll na fortepian (1932)
- Concertino c-moll na fortepian i orkiestrę (1932)
- Łatwe utwory na fortepian (1934)
- Symfonia g-moll na orkiestrę (1936)
- Koncert fortepianowy C-dur [wersja I] na fortepian i orkiestrę (1937)
- Reminiscence na fortepian (1943)
- Impromptu na fortepian (1947)
- Wariacje na temat własny [wersja II] na fortepian i orkiestrę (1948)
- Koncert fortepianowy C-dur [wersja II] na 2 fortepiany i orkiestrę (1950)
- Patterns [wersja I] na fortepian (1952)
- Poem na 2 fortepiany (1953)
- A Frivolous Passacaglia na fortepian (1956)
- Six Piano Pieces [wersja I] na fortepian (1956)
- Patterns [wersja II] na fortepian (1962)
- Six Piano Pieces [wersja II] na fortepian (1962)
Autor: Małgorzata Kosińska, listopad 2007