Właściwe nazwisko Aron Kreiner (Krajner). Urodził się w 1920 w Tyszowcach w okolicach Hrubieszowa jako syn Salomona Kreinera urzędnika w tamtejszej gminie żydowskiej i Zlaty Katarzyny Eng. Od 1934 kształcił się w Warszawie, w Państwowym Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej z polskim i hebrajskim językiem wykładowym. Jednak bliższe niż kształcenie religijne były mu działania partyjne i tak wkrótce wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Szkolnej, podejmując się redagowania jego nielegalnego pisma "Świt". Należał także do zarządu Rewolucyjnego Związku Młodzieży Szkolnej, co ostatecznie doprowadziło do niedopuszczenia go do egzaminów maturalnych i usunięcia ze szkoły. W tym okresie zaczął pisać pierwsze swoje utwory w języku jidysz i ogłaszał je na łamach prasy żydowskiej.
W czasie II wojny światowej udał się na wschód, na Wołyń włączony do ZSRR, gdzie uczył w szkole ukraińskiej we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1940 ukończył wyższy kurs języka i literatury rosyjskiej oraz ukraińskiej w Łucku. W czerwcu 1941, kiedy wybuchła wojna niemiecko-sowiecka, ratował się ucieczką do Uzbekistanu, gdzie uczył języka rosyjskiego i niemieckiego. Został członkiem Komsomołu i pracował jako instruktor Komitetu tzw. Oddziału Pospolitego Ruszenia. W 1942 zgłosił się na ochotnika do Armii Czerwonej, a w 1943 został wcielony do 1. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Przeszedł przeszkolenie w Szkole Podoficerskiej Saperów przy 3. Dywizji Piechoty im. J. Kilińskiego, następnie ukończył Szkołę Oficerów Polityczno-Wychowawczych i został skierowany do 4. Dywizji Piechoty jako zastępca dowódcy kompanii. Wchodził również w skład redakcji gazety "Do boju!" i na łamach tego pisma debiutował w 1944 roku w języku polskim wierszem "Do kraju". Zamieszczał tam także inne swe publikacje używając pseudonimu "Arnold Słucki". Jako korespondent wojenny brał udział w walkach o Warszawę. Był członkiem PPR i ZWM.
W latach 1944–1946 był kierownikiem działu w redakcji dziennika "Życie Warszawy" – przekształconego z dywizjonowej gazetki "Do Boju!". W 1945 opublikował w piśmie "Radio i świat" wiersz "Ballada jesienna 1944", który traktował jako swój właściwy debiut poetycki. Na swoją prośbę został zdemobilizowany w 1946 i przeniesiony do rezerwy. Otrzymał wiele polskich i radzieckich odznaczeń wojskowych, m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1946, 1954). W latach 1946–1948 wchodził w skład zarządu głównego ZWM i był redaktorem naczelnym "Poradnika Oświatowego". W latach 1946–1950 studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, w 1956 uzyskał absolutorium. OD 1948 był członkiem PZPR i zaangażował się w działalność w Radzie Naczelnej ZMP.
Wiersze, prozę i teksty o charakterze publicystycznym publikował w wielu czasopismach, m.in. w "Odrodzeniu", "Po prostu", "Nowej Kulturze", "Sztandarze Młodych", "Twórczości" i "Żołnierzu Polskim". Od 1950 należał do Związku Literatów Polskich, opiekując się Kołem Młodych Pisarzy. Kierował także poradnią literacką. W latach 1953-56 wchodził w skład zespołu "Przeglądu Kulturalnego", w piśmie tym publikował do 1962.
W 1956 roku po opublikowaniu w "Przeglądzie" artykułu "Wspomnienia i refleksje" (nr15) został usunięty z PZPR. Przywrócono mu legitymację na skutek interwencji dawnych towarzyszy z PPR. W latach 1961–1962 redagował dział "Literatura żydowska" w "Roczniku Literackim". Od 1959 wiersze i przekłady publikował we "Współczesności" (do 1967) oraz "Argumentach" (do 1964), od 1966 drukował w "Poezji". W latach 60. przez krótki okres czasu studiował semiotykę na UW, odbył również podróże do Grecji i Izraela. W 1966 wystąpił z PZPR na znak protestu wobec wyrzucenia z partii Leszka Kołakowskiego, a w 1968 należał do inicjatorów akcji protestacyjnej Związku Literatów Polskich przeciw zakazowi wystawiania "Dziadów" Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka w Teatrze Narodowym w Warszawie.
We wrześniu 1968 wyemigrował do Izraela, gdzie podjął współpracę z tamtejszą prasą polskojęzyczną. Nawiązał kontakt z polskimi środowiskami emigracyjnymi: z paryską "Kulturą" i londyńskimi "Wiadomościami", w których zaczął publikować swoją poezję. Od 1969 roku został członkiem World Poetry Society. W 1970 zdecydował się powrócić do Europy i przez Paryż i Amsterdam udał się do Republiki Federalnej Niemiec. Jednocześnie został skreślony z listy członków ZLP, w 1971 roku decyzją Ministra Obrony Narodowej PRL zdegradowany ze stopnia kapitana do szeregowca. W Niemczech podjął studia germanistyczne, a w 1972 roku filozoficzne. W związku z chorobą przebywał w sanatoriach w St. Blasein i Bad Godesberg. Zmarł w listopadzie 1972 w Berlinie Zachodnim.
Początkowo jego poezja miała wymiar przede wszystkim publicystyczny, komentatorski i zaangażowany (np. tomiki: "Słońce nasz towarzysz", "Ziemia jaśnieje"). Następnie zaczął pisać lirykę refleksyjną o charakterze symboliczno-wizyjnym, sięgającą obficie do tradycji humanistycznej, motywów biblijnych oraz antycznych. Z czasem pojawiły się w niej również elementy autobiograficzne i wspomnienia z dzieciństwa. Ogłosił zbiory wierszy, takie jak: "Dzwony nad Wisłą" (1958), "Promienie czasu" (1959), "Mity na wiosnę" (1962), "Dolina dziwów" (1956), "Faktura światła. Wybór wierszy" 1944–1964, tom szkiców "Polemiki i refleksje" (1957).
Źródło: www.diapozytyw.pl (portal powstał jako element działalności Instytutu Adama Mickiewicza)
Twórczość
Poezja
- 1950: "Ziemia jaśnieje"
- 1951: "Słońce nasz towarzysz"
- 1952: "Spotkania"
- 1953: "Poranek"
- 1955: "Życie w pieśni"
- 1958: "Dzwony nad Wisłą"
- 1959: "Promienie czasu"
- 1962: "Mity na wiosnę"
- 1964: "Dolina dziwów"
- 1965: "Faktura światła"
- 1966: "Eklogi i psalmodie"
- 1982: "Biografia anioła"
Publicystyka
- 1957: "Polemiki i refleksje"
Książki dla dzieci
- 1965: "Czarne i białe kruki"
- 1965: "Wiersze dla Ali"
- 1966: "Dzieci pustyni Gobi"
- 1967: "Targ w Dziworaju"
- 1969: "Dzień Malejki"