Studia artystyczne rozpoczęła w prywatnej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet prowadzonej w Krakowie przez Marię Niedzielską. Jej mistrzami byli w tym okresie Józef Pankiewicz, Leon Wyczółkowski i Wojciech Weiss. W 1912 kontynuowała naukę w Monachium, następnie w Paryżu, gdzie w Académie Ranson uczęszczała do pracowni Maurice'a Denisa i Paula Sérusiera. W 1913 poślubiła malarza polskiego pochodzenia, Ludwika Markusa, i osiadła na stałe w Paryżu. Wspólnie z mężem odbyła podróż do Hiszpanii i Maroka. W 1919 i 1921 odwiedziła Polskę; podczas tych wizyt powstała seria gwaszy przedstawiających żydowską dzielnicę na Kazimierzu w Krakowie. Prace te zaprezentowała na swej pierwszej indywidualnej wystawie zorganizowanej w Galerie Berthe Weil w Paryżu. Była blisko związana z elitarnym, awangardowym środowiskiem intelektualno-artystycznym Paryża; przyjaźniła się m.in. z Guillaumem Apollinairem, znała Georgesa Braques'a, André Bretona, Maxa Ernsta i Jeana Arpa. Utrzymywała bliskie kontakty z twórcami École de Paris, Eugeniuszem Zakiem, Mojżeszem Kislingiem, Kees van Dongenem, Lules Pascinem. Okres I wojny światowej spędziła w Normandii, gdzie w celach zarobkowych zajmowała się projektowaniem tkanin i tapet. W połowie lat 1920-ych przebywała w Londynie, gdzie weszła w krąg artystów Bloomsbury Group. W okresie 1935-1938 odbyła trzy podróże do Stanów Zjednoczonych, zatrzymując się głównie w Nowym Jorku. Podjęła wówczas współpracę z czołowymi magazynami mody, "Vogue" i "Harper's Bazaar". Za pośrednictwem Heleny Rubinstein i Pavla Tchelitcheffa wykonywała projekty kostiumów i scenografii dla inscenizacji Baletów Rosyjskich i Baletu Amerykańskiego w Metropolitan Opera. Odbyła szereg podróży po Europie, Ameryce i Azji. Od 1914 brała udział w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileryjskim. Swe prace eksponowała w galeriach Paryża, Warszawy, Wiednia, Brukseli, Hagi, Zurychu, Londynu i Nowego Jorku. W 1928 przyłączyła się do prezentacji Grupy Artystów Polskich w Paryżu; w tymże roku jej prace reprezentowały sztukę École de Paris na Biennale w Wenecji. Do najważniejszych wystaw indywidualnych artystki należą prezentacje w paryskich galeriach Bernheim (1923) i Druet (1924), londyńskiej Leicester Gallery (1935), nowojorskiej Levy Gallery (1937) i warszawskiej Zachęcie (1956). Ilustrowała książki; do jej najwybitniejszych dokonań w tym zakresie należą rysunki do "Enfantines" Valery'ego Larbauda i "Dzieci Getta" Israela Zangwilla. Zajmowała się krytyką sztuki publikując swe artykuły na łamach "Le Figaro", "L'Intrasigeant" i "Die Kunst".
We wczesnej fazie twórczości zasadniczy wpływ na malarstwo Halickiej wywarła estetyka kubizmu. Powstawały wówczas portrety i martwe natury o zsyntetyzowanych, zgeometryzowanych formach i wąskiej, ciemnej tonacji kolorystycznej zdominowanej przez brązy i szarości (Martwa natura kubistyczna, 1915). W cyklu gwaszy obrazujących życie w krakowskim getcie (Piątkowy wieczór, 1921; Dwóch rabinów, 1921) i w martwych naturach powstałych na początku lat 1920-ych nastąpiła zmiana konwencji obrazowania na rzecz uproszczonej, prymitywizującej stylistyki (Martwa natura, 1920). Gama barw rozszerzyła się wówczas o tony żywe, nasycone i dźwięczne (Eksmisja, 1921-1922). W połowie lat 20. Halicka wykonywała tzw. "wytłaczane romanse", w których techniki malarskie wzbogaciła kolażem i płaskorzeźbą. W latach 1930-ych zaczęły w jej twórczości przeważać dekoracyjne obrazy o lirycznym wyrazie inspirowane sztuką Raoula Dufy (m.in. seria akwarel "Place de la Concorde"). Kompozycje te ewokują nadrealną atmosferę odwołując się do antycznej mitologii. Znamienne jest tu wprowadzenie elementów klasycznej architektury, rozrzuconych w przypadkowy sposób w przestrzeni krajobrazu kolumn, arkad i portyków zniszczonych przez upływ czasu. Subtelność rysunku i pastelowa tonacja barw, podobnie jak lekkość i eteryczność plam akwareli tworzą specyficzny, poetycki nastrój. W okresie powojennym powstały kolejne serie paryskich pejzaży. Licznych motywów malarskich dostarczały artystce podróże do Indii i Polski.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, sierpień 2002.