Graficzka, rysowniczka, pedagog, działaczka artystyczna. Urodziła się 25 lipca 1929 w Warszawie, zmarła 22 kwietnia 1990 w Warszawie.
-
Była córką Stanisława Ostoja-Chrostowskiego, wybitnego grafika okresu międzywojennego. W latach 1946-1950 studiowała malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1950 rozpoczęła na Wydziale Grafiki tej uczelni pracę pedagogiczną, którą kontynuowała niemal do śmierci, w latach 1962-1989 prowadząc własną pracownię grafiki warsztatowej. Równolegle działała w Związku Polskich Artystów Plastyków, w którym pełniła wiele funkcji społecznych.
Czas jej debiutu zbiegł się z okresem dominacji doktryny socrealizmu w sztuce polskiej. W pierwszej połowie lat 50. cykle jej akwafort: W walce, Powstanie Kościuszkowskie, Z PGR-u zdobyły nagrody na oficjalnych salonach - II, III i IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki.
Około 1956 dała o sobie znać nowa tendencja w twórczości Chrostowskiej, mianowicie pasja do eksperymentów formalnych i technicznych, która z czasem doprowadziła ją do zatarcia granic miedzy grafiką i malarstwem. Odbywało się to w kilku etapach. Początkowo artystka tworzyła grafiki czarno-białe, skupiając się na eksperymentach z fakturą, jak w abstrakcyjnym cyklu Astralny (1957) czy figuratywnym - Komedianci (1961-1963). Łączyła niekiedy matryce metalowe z linorytniczymi i drzeworytniczymi. W 1968 wprowadziła do swych prac kolor, tworząc serie początkowo Portretów, a od 1969 różnobarwnych Figur. Krytycy niejednokrotnie wskazywali na związek jej grafiki z równoległymi nurtami malarstwa informel, w latach 70. zaś zwracano uwagę na żywiołowość i "psychodeliczną" feeryczność barw, zbliżającą wyraz jej prac do pop-artu.
Kryzys zdrowotny (nadwerężenie nadgarstków) w 1973 zmusił ją do przejściowego zaniechania forsownej pracy przy grafice. Powstał wtedy rysunkowy cykl Ręce, w którym artystka odbijała swe dłonie pokryte farbami. Wróciła do pełnej sprawności w 1975, tworząc kolejne kompozycje z zarzuconych cyklów. Od 1977 wykonywała unikatowe odbitki łączące grafikę z malarstwem i collagem. W 1986 zapadła na chorobę nowotworową. Od 1988 wprowadziła do swego warsztatu sitodruk i kontynuowała eksperymenty malarskie.
Wybrane wystawy i nagrody:
- 1955 - Międzynarodowy konkurs i wystawa, towarzyszące V Światowemu Festiwalowi Młodzieży i Studentów w Warszawie (II nagroda i srebrny medal)
- 1959 - I Biennale Młodych, Paryż
- 1960 - II Międzynarodowe Biennale Grafiki, Tokio (nagroda Muzeum Ohara)
- 1961 - VI Biennale Sztuki, Sao Paulo
- 1970 - II Międzynarodowe Biennale Grafiki, Florencja (złoty medal)
Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, grudzień 2001.