Absolwentka Wydziału Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 2005 uzyskała dyplom w Pracowni Filmu Animowanego u Jerzego Kuci. Dla jej twórczości ważny był także pobyt na stypendium w Turku w Finlandii - tu w Akademii Sztuk kształciła się pod opieką słynnego estońskiego reżysera filmów animowanych Priita Pärna. W animacjach Pajek znajdują odbicie nie tylko jej zainteresowania sztukami plastycznymi, grafiką, ale również tańcem, teatrem, psychologią, duchowym, intymnym krajobrazem przeżyć człowieka. Bardzo ważną rolę w jej filmach odgrywa muzyka - autorem kompozycji do pierwszego obrazu artystki był Darek Makaruk, do dwóch kolejnych Tomasz Chołoniewski.
Dwa filmy reżyserki z 2004 roku, mimo zupełnie odmiennej stylistyki, łączy zainteresowanie podobną tematyką - światem wewnętrznym, drugą stroną świadomości, eskapizmem. Jej pierwszy, wyprodukowany poza Akademią film, zatytułowany "Świetnie, zaraz wracam", stanowi połączenie animacji i obrazu wideo. Ten ostatni to przetworzone nagranie tańca, czy raczej na przemian konwulsyjnych i mechanicznych ruchów choreografki i tancerki Gabrieli Kramarczyk, do muzyki Darka Makaruka. Sposób, w jaki tancerka porusza się, nasuwa raczej skojarzenia z marionetką, nieporadną i sterowaną z zewnątrz, która chwilami próbuje wyzwolić się z tych więzów. Pajek animuje swoją bohaterkę niczym kukiełkę z teatru lalek, pokazując w ten sposób jej zagubienie i niemożność odnalezienia się w "dorosłym", zbyt brutalnym dla wrażliwej osoby i nieprzyjaznym świecie. Dramatyzm sytuacji dorosłej, choć niedojrzałej kobiety, wynika z faktu, iż schronienia nie daje również powrót do pozornie kojącego świata lat dziecięcych. Pogodne obrazki, rysowane kiedyś ręką dziecka, zamieniają się w ciężkie, ponure obrazy. Schronienie, jakim miał być pokój z lat dziecinnych, okazuje się klatką, w której bohaterka sama się zamyka. Film Pajek pokazywany był m.in. na wystawie grupowej artystek związanych w większości z krakowską ASP, w Galerii DLA w Toruniu oraz w warszawskiej Galerii Klimy Bocheńskiej. Wystawa zatytułowana "Wiedźma Ple Ple. Pofeministyczne trawestacje tego-co-kobiece" odnosiła się do archetypów kobiecości i "dziewczyńskości", niechęci i strachu przed dorastaniem, różnych obliczy kobiecości.
Kolejny film Pajek, "Po jabłkach", zrealizowany podczas pobytu w Finlandii, to również przedstawienie świata wewnętrznego, rzeczywistości zza granicy snu, ponowny powrót do krainy dzieciństwa. Ascetyczna, czarno-biała wizja drugiej strony rzeczywistości zaprzecza powszechnym wyobrażeniom o barwnej krainie marzeń sennych, a jednocześnie urzeka swoją prostotą oraz, czającym się za prostą kreską autorki, surrealizmem i absurdem. Zapętlona w obrazie czasoprzestrzeń, oderwana od rządzących nią zazwyczaj praw, to obraz abstrakcyjnego, intrygującego świata, który nie pozbawiony jest jednak własnych, restrykcyjnych reguł. Film wykonany w technice klasycznej animacji był prezentowany na wielu krajowych i zagranicznych konkursach, m.in. w Annecy, Krakowie i Linzu. Spotkał się z dużym zainteresowaniem ze strony jurorów i publiczności, czego potwierdzeniem są dwa ważne laury: nagroda Jury studenckiego na festiwalu "Balkanima" w Belgradzie oraz Grand Prix festiwalu "Animateka" w Lublanie. Uzasadniając swój werdykt jury słoweńskiego konkursu podkreślało, iż: "autorka wykorzystując proste środki i efektowną grafikę zabiera nas do natrętnego, zrytmizowanego i obsesyjnego świata, który nie przestaje intrygować i niepokoić".
Podobny, bliski Pajek świat przeżyć wewnętrznych, lęków i wspomnień, odnaleźć można w kolejnym filmie autorki - dyplomowym "Za ścianą". Bohaterem animacji jest mieszkający w swoich czterech ścianach mężczyzna, w którego spokojne i uporządkowane życie wdziera się świat "zza ściany". Film pozwala spojrzeć na drugą stronę swego wnętrza, którą zapełniają reminiscencje dzieciństwa, nieuświadamiane lęki i obsesje, ujawniające się w powtarzanych bezwiednie rytuałach. To, co wypierane i ukryte w głębi naszej świadomości, powraca przez uchylone drzwi, za którymi dzieją się rzeczy niepokojące. Stanowią one poniekąd światy równoległe, od których chcemy się odciąć. Zdziecinnienie ponownie staje się eskapistycznym odruchem, pozwalającym uciec i wymazać bardziej niewygodne i budzące lęki fragmenty rzeczywistości. W filmie reżyserka wykorzystała i połączyła różne techniki: piksilację, malowanie na szkle, animację rysunkową i komputerową oraz zdjęcia wideo. "Za ścianą" zdobyło statuetkę Specjalnego Złotego Jabberwocky'ego dla animacji studenckiej na festiwalu "Etiuda&Anima" w Krakowie. Film uczestniczył także w festiwalach OFAFA, "ReAnimacja" oraz w konkursie międzynarodowym 46. Krakowskiego Festiwalu Filmowego.
Filmy Pajek mają formę dzieł otwartych, w których reżyserka pozostawia odbiorcy bardzo szeroką przestrzeń interpretacyjną. Artystka pozwala widzom na indywidualne odkrywanie tego, co kryje się "za ścianą" czy czeka na nich w pokoju dziecinnym. Podobnie jak filmy guru estońskiej animacji Priita Pärna, pod kierunkiem którego się kształciła, animacje Pajek - wielokrotnie oglądane - otwierają przed widzem nowe sensy, pozwalają dostrzec kolejne elementy bogatej układanki i budzą nowe pokłady emocji. Obrazy artystki to poetyckie, nieco tajemnicze, ale intrygujące światy, z wyraźnie odciśniętym piętnem ich kreatorki. Filmowy język reżyserki, bogaty i oryginalny, poprzez swoją sensulność budzi emocje widzów, a jednocześnie odwołuje się do ich intelektu, zmuszając do poszukiwania własnych sensów, treści i światów. Niepokojącym i jednocześnie wciągającym, natrętnie powracającym obrazom towarzyszy muzyka, której znaczenie jest nie do przecenienia. Muzyczne kompozycje, w połączeniu z warstwą wizualną, tworzą niezwykły klimat, budzą dodatkowe emocje, otwierają i zachęcają do nowych interpretacji.
Prace Pajek prezentowane są nie tylko w salach kinowych, ale także w galeriach. Jej filmy, wraz z grafikami i malarstwem, były pokazywane jako część projektu "(re)prezentacja" w Centrum Sztuki Le Lieu w Quebeku w 2005 roku, na indywidualnej wystawie w kieleckiej Galerii Winda w 2006 roku czy podczas wspomnianej wystawy "Wiedźma Ple Ple" w tym samym roku.
W 2011 roku reżyserka zrealizowała swój profesjonalny animowany debiut "Snępowina", którego producentem jest łódzki Se-Ma-For. W "Snępowinie" autorka zabiera widzów w niezwykłą, zaskakującą i niepokojącą podróż przez światy realne i wyśnione. Podobnie jak we wcześniejszych animacjach, również i tym razem Pajek krąży wokół interesującego ją tematu, dając widzowi pełnię swobody w interpretacji przedstawionych zdarzeń i relacji. Tytuł filmu, będący zabawą językową łączącą słowa "sen" i "pępowina", sugeruje, że tematem podejmowanym przez reżyserkę jest rola snu jako łącznika między nieuchwytną rzeczywistością duchową a opartym na mechanicznym powtarzaniu codziennych rytuałów światem cielesnym. Film wygrał konkurs krajowy drugiej edycji Se-ma-for Film Festival.
W 2016 roku na 56. Krakowskim Festiwalu Filmowym miejsce miała premiera kolejnego filmu Pajek - "Figur niemożliwych i innych historii II". Jest to część tryptyku opartego na koncepcji "figur niemożliwych" - takich, które da się narysować, ale które nie istnieją w rzeczywistości.
"Animowany cykl autorki to wypowiedź na temat roli kobiety definiowana w trzech przestrzeniach – zaczynając od tej najbardziej intymnej – jak dom i rodzina po szerszy kontekst społeczny" - czytamy w materiałach prasowych.
Film został wyróżniony Nagrodą Jury Studenckiego i Srebrnym Lajkonikiem dla reżysera filmu animowanego w konkursie polskim.
Filmografia:
- 2004 - "Świetnie, zaraz wracam"; "Po jabłkach" (nagrody: Belgrad 2005, Lublana 2005);
- 2005 - "Za ścianą" (nagroda: Etiuda&Anima 2007);
- 2011 - "Snępowina" (nagroda w konkursie krajowym 2. Se-ma-for Film Festival, Łódź 2011).
- 2016 - "Figury niemożliwe i inne historie II" (nagrody: Krakowski Festiwal Filmowy - Nagroda Jury Studenckiego za "zbudowanie hipnotyzującego, onirycznego świata, który umożliwia uchwycenie emocjonalnego rozedrgania współczesnego człowieka" i Srebrny Lajkonik nagroda dla najlepszego filmu animowanego; za "znakomitą syntezę treści, grafiki, animacji, dźwięku oraz metafizycznych przeczuć").
Autor: Iwona Hałgas, listopad 2009, aktualizacja: wrzesień 2011