W 1982 ukończył studia zaoczne na wydziale operatorskim szkoły filmowej w Łodzi. Zanim jednak zaczął realizować filmy jako autor zdjęć, czy reżyser, wystąpił jako dziecko w kilku filmach fabularnych, debiutując w 1960 jako dziesięcioletni chłopiec w filmie Jerzego Szeskiego i Konrada Paradowskiego "Marysia i krasnoludki". Przez wiele lat znany był jako autor zdjęć filmów dokumentalnych i fabularnych, od połowy lat 1980. realizuje przede wszystkim własne filmy dokumentalne. Jacek Bławut wykłada w szkołach filmowych w Berlinie, Hanowerze i Toruniu, pracuje w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Andrzeja Wajdy w Warszawie. W latach 1992-94 był współwydawcą magazynu "Film na Świecie". Od 2003 jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej.
Jacek Bławut: Dokument to coś więcej niż film from Culture.pl on Vimeo.
Jacek Bławut jest laureatem wielu nagród za osiągnięcia w dziedzinie twórczości operatorskiej i reżyserię - m.in. nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego II stopnia za osiągnięcia w sztuce operatorskiej (1988), nagrody Ministra Kultury i Sztuki "Laterna Magica" za działalność na polu kultury (1992), Paszportu "Polityki" w kategorii "film" za rok 1993 oraz nagrody Wielkiego Fe-Fe przyznanej podczas Festiwalu Filmowego "FeFe Felliniada" w Warszawie (2006). Zdobył też wiele nagród na festiwalach filmowych.
"Przeważnie jest tak, że wszyscy moi koledzy wybierają film w swoim życiu, to oni decydują, że będą filmowcami, a w moim przypadku było odwrotnie" - mówił w rozmowie z Tadeuszem Szczepańskim - "po prostu mnie wybrał film." ("Film na Świecie" 6/91)
Filmy dokumentalne
Chodziło o kilkuletnią współpracę z filmem datującą się na okres dzieciństwa. Jacek Bławut nie został jednak aktorem, skończył wydział operatorski i do pewnego momentu znany był przede wszystkim jako operator filmów fabularnych, oświatowych i dokumentalnych. Choć już od 1984 roku ("Superciężki") realizował samodzielnie filmy dokumentalne, dopiero głośny pełnometrażowy debiut kinowy "Nienormalni (1990) sprawił, że zaistniał w opinii widzów i krytyków jako autor mający własny styl, bohatera i potrafiący opowiadać na swój sposób.
Film był robiony "metodą fabularną", jednak nie grali w nim aktorzy zawodowi ani amatorzy, a jeśli za takich uznać bohaterów "Nienormalnych", to sytuacja była i tak nietypowa, bo głęboko upośledzone dzieci grały w nim samych siebie.
Trudno powiedzieć, czy "Nienormalni" są filmem dokumentalnym czy fabularnym, mówił reżyser w rozmowie z Jerzym Kapuścińskim. Podkreślając, że dla niego nieważna jest gatunkowa strona filmu: "Najpierw PRAWDA, a potem film." ("Kino" 5/1991)
Film był pokazywany w kinach i cieszył się ogromnym jak na dokument zainteresowaniem - obejrzało go ponad 800 tysięcy widzów. Jednak w nonszalancji, z jaką reżyser odnosi się do strony gatunkowej filmu, coś jest. Mniej ważny jest dla niego gatunek. Ważniejsze przeciwstawienie kina współczującego, zaangażowanego emocjonalnie w problemy bohatera, kinu, które nie liczy się z dobrem bohatera.
"Nie jestem dokumentalistą, bo wtedy nie byłoby problemu. Bo gdybym był dokumentalistą, to zobaczyłbyś taki film, że po dziesięciu minutach nie chciałbyś go oglądać" - mówił w rozmowie z Tadeuszem Szczepańskim ("Film na Świecie" 6/1991).
Wiąże się to z jego stosunkiem do bohatera. W tej samej rozmowie powiedział, że w filmach amerykańskich, inaczej niż u nas, reżyserzy kochają swoich bohaterów. A "polski dokument prawie zawsze polegał na tym, komu dowalić, kogo ośmieszyć, kogo zlekceważyć".
W rozmowie z Ireną Stanisławską podkreślał, że także w swoich wczesnych filmach "Cyrk Skalskiego" (1986) i "Byłem generałem Wehrmachtu" (1988) nie pokazał oprawców i systemu, a interesowało go bohaterstwo i hart ducha tych, którym poświęcił filmy. I że jedynie w "Kostce cukru", gdzie opowiada o bezsensownej śmierci koni "jedyny raz, człowiek stał się dla mnie celem" ("Film" 6/1997).
Podobnym, pozytywnym odkryciem był dla niego bohater filmu "Superciężki", Adam Sandurski, ważący 140 kg zapaśnik, olbrzym o gołębim sercu.
Łukasz Maciejewski pisał, że Bławuta nie pociąga zło. "Wierzy w dobro. Najczęściej - w dobro nieoczywiste. Pokazuje bohaterów, o których w pierwszej chwili myślimy jak najgorzej." I szuka momentu, kiedy z tych ludzi można wydobyć inne cechy: "Alkoholik staje się cudownym gawędziarzem, kryminalista spełnia się w pracy społecznej z dziećmi, a sławny, dzisiaj ciężko chory bokser po latach zapomnienia znowu odnosi triumf." ("Tygodnik Powszechny" 29/2007)
Pytany przez Tadeusza Szymę, dlaczego poszukuje bohaterów niezwyczajnych, których sam wygląd może "kojarzyć się z niedobrymi stereotypami dzisiejszych mediów" odpowiada:
"Nie chodzi mi o żerowanie na ludzkiej wrażliwości, którą telewizja (...) skutecznie stępiła (...). Mnie chodzi o ponowne zdobycie tego widza, który kiedyś istniał. To dlatego prowadzę od lat tę swoją prywatną wojnę z ograniczeniami, stereotypami dokumentu, zmagam się i z naturalnym gorsetem gatunku, i z deformacjami, jakie mu narzuciła moda czy pogoń za telewizyjną oglądalnością." ("Kino" 5/2004)
Tadeusz Szyma uważa, że Bławut inaczej niż inni dokumentaliści
"eksploatujący dość powierzchownie tematykę, która w ostatnich latach stała się modna (...) robi to z taką naturalnością, z taką - by tak rzec - normalnością, że obraz nie budzi oporów ani lęku, chęci ucieczki czy odrazy". W podejściu Bławuta "nie ma - jego zdaniem - ani fałszywego sentymentalizmu, ani nużącej obserwacji na czysto behawioralnym poziomie, nie sposób się też dopatrzyć choćby cienia skłonności do epatowania czymś szokującym, niezwykłym, drastycznym, jaskrawo odbiegającym od normy".
Bierze się to z jego stosunku do bohaterów. Bławut osobiście angażuje się po stronie bohaterów swoich filmów, wchodzi w ich życie, żyje ich problemami, chce by wzięli go za jednego z nich. We wspomnianej rozmowie Tadeusza Szymy tak opowiadał o realizacji serialu dokumentalnego "Ja alkoholik" (2003):
"Byłem dla nich Jacusiem, który jest z nimi, na pewno nie filmowcem. Nie widzieli kamery, tylko mnie. Ja nie filmuję, tylko jestem z nimi - tak samo się przejmuję ich sprawami, jak oni moimi (...) zresztą nie tylko ja - cała moja rodzina. Bohaterowie filmu wkraczają w nasze życie i nawet pojawia się problem, co zrobić, żeby to nie posunęło się zbyt daleko".
Po śmierci bohatera "Szczura w koronie" (2005) Bławut mówił: "Nie mogłem uwierzyć, że przegrałem ten pojedynek. Jak to jest, pytałem sam siebie, że nie można pomóc drugiemu człowiekowi? Ba, ja nadal wierzę, że bym wygrał, że bym go wyciągnął, gdyby mi tylko nie umarł, gdybym miał więcej czasu." (Krystyna Lubelska, "Polityka" 26/2007)
Według Tadeusza Sobolewskiego widz tego filmu jest wciągnięty w ratowanie bohatera. Mało jest filmów, "gdzie bariera medialna zostałaby tak dalece zniwelowana". Nazywa wręcz "Szczura w koronie" filmem "o przyjaźni filmowca z młodym alkoholikiem" ("Gazeta Wwyborcza", 3.06.2006).
Trzeba w tym miejscu poświęcić parę zdań bohaterom większości głośnych filmów Bławuta: osoby upośledzone ("Olimpiada specjalna", 1996; "Nienormalni", "Paweł", 1998), alkoholicy ("Ja alkoholik", "Szczur w koronie"), przestępcy ("Born Dead", 2004), ludzie będący na marginesie życia jak bohater "Kraju urodzenia" (2002), bezrobotny polonista. Szczególnie rzuca się w oczy obecność osób żyjących na prawdziwym marginesie życia, a w opinii potocznej, wręcz wegetujących jak rośliny, jak w przypadku osób upośledzonych.
Niektórzy mówią o uleganiu modzie. Jednak Bławut broni się swym stosunkiem do ludzi, o których opowiada. W cytowanej rozmowie z Tadeuszem Szymą mówił o bohaterach filmu "Born Dead": "W kontaktach z podobnymi ludźmi ciągle coś odkrywam, co mnie ogromnie wzbogaca, daje mi tyle wspaniałych przeżyć, podsuwa tyle mądrości, że pragnę się tym podzielić z innymi."
W rozmowie poświęconej "Nienormalnym" używał podobnych argumentów:
"Przecież ludzie, którzy czasem wydają nam się istotami pozbawionymi myśli i przeżyć, w rzeczywistości mają w sobie tyle dowcipu, uczuć, tyle ciepła i miłości! Tego wszystkiego, co jest w każdym z nas, ale w nich w wymiarze bardziej czystym i szczerym (...) mają w sobie taką pewną szlachetność w uczuciach, które wyrażają w dotyku, w przytuleniu się, w smutku." (Ewa Redel i Joanna Maciejewska, Film 5/1991)
"Born Dead", film o tym, co się dzieje pomiędzy recydywistą i chorym chłopcem nazwał nawet filmem o dotyku: "Jak oni się pięknie dotykają, i co się z tego rodzi." ("Kino" 5/2004)
Są w dorobku Jacka Bławuta filmy, które zyskały uznanie jurorów festiwali i widzów, są też potknięcia. Niektóre, jak pewna "cukierkowatość", "idylliczność", czy zbyt widoczna czasem fascynacja bohaterami, wynikają chyba z przyjmowanego przez reżysera założenia kierowania się przede wszystkim uczuciem. Nie zawsze wychodzą jednak na zdrowie sztuce filmowej. Zbytnie zawierzenie bohaterowi (i materiałowi) widoczne jest choćby w ostatnim pełnometrażowym dokumencie Bławuta Wojownik (2007), gdzie nużą zarówno powtarzające się w nadmiarze materiały archiwalne z walk bohatera filmu, jak i wielokrotne deklaracje jego byłych przeciwników o tym, jak to współczują i kochają go dziś, gdy stara się podnieść z dna.
W 2012 roku Bławut zrealizował swój kolejny film dokumentalny – "Wirtualną wojnę". Pełnometrażowy film zrealizowany dla polskiego HBO opowiadał o mężczyznach zafascynowanych historią II wojny światowej, których pasją są pojedynki rozgrywane na komputerowych symulatorach. Dzięki nim gracze wcielają się w pilotów maszyn bojowych z czasów drugiej wojny światowej i rozgrywają powietrzne bitwy. Dla części z nich niewinne hobby staje się ważną częścią życia, a przyjaciele z wirtualnego świata zastępują im dotychczasowych znajomych. W filmie Bławuta poznajemy graczy z ze Stanów Zjednoczonych, Polski, Niemiec i Rosji, wchodzimy w ich świat, by zrozumieć, skąd wzięły się ich historyczne zainteresowania, kim są i czego poszukują w życiu. Zrealizowany z rozmachem film Bławuta w 2013 roku otrzymał nagrodę Orła dla najlepszego polskiego dokumentu.
Filmy fabularne
W 2008 roku już jako uznany operator i dokumentalista Jacek Bławut zrealizował reżyserski debiut fabularny. "Jeszcze nie wieczór" opowiadało o grupie aktorów-emerytów spędzających jesień życia w skolimowskim Domu Aktora. Historia ekscentrycznego gwiazdora, który przybywa do Skolimowa, wprowadzając zamęt w spokojnym życiu jego mieszkańców, u Bławuta stawała się opowieścią o miłości, sztuce i przemijaniu.
W 2008 roku "Jeszcze nie wieczór" zdobyło Srebrne Lwy Festiwalu Filmowego w Gdyni, a Jan Nowicki wcielający się w głównego bohatera otrzymał nagrodę dla odtwórcy najlepszej pierwszoplanowej roli męskiej.
Kolejnym fabularnym filmem Jacka Bławuta będzie "Orzeł. Ostatni patrol". Opowie on historię polskiego okrętu podwodnego ORP Orzeł, który na przełomie maja i czerwca 1940 roku zaginął podczas patrolu na Morzu Północnym. Zdjęcia do filmu ruszą w 2016 roku.
Filmografia
Filmy fabularne - aktor:
- 1960 - Marysia i krasnoludki, reż. Jerzy Szeski i Konrad Paradowski.
- 1962 - Nad rzeką, reż. Janusz Kubik.
- 1965 - Agnieszka 46, reż. Sylwester Chęciński.
- 1964 - Echo, reż. Stanisław Różewicz.
Uczestniczył też w dubbingowaniu filmów.
Filmy fabularne - zdjęcia:
- 1986 - Życie wewnętrzne, reż. Marek Koterski.
- 1987 - Łuk Erosa, reż. Jerzy Domaradzki.
- 1988 - Dekalog, dziesięć w Dekalog, reż. Krzysztof Kieślowski.
- 1989 - Porno, reż. Marek Koterski.
- 1992 - Nocne ptaki, reż. Andrzej Domalik.
- 1996 - Kratka, reż. Paweł Łoziński.
- 1997 - Łóżko Wierszynina, reż. Andrzej Domalik.
- 2000 - Twarze i maski, reż. Feliks Falk, serial telewizyjny.
- 2002 - Dzień świra, reż. Marek Koterski.
Filmy fabularne - reżyseria:
- 2008 - Jeszcze nie wieczór, scenariusz ze Stanisławem Józefowiczem i Jackiem Piotrem Bławutem, pełnometrażowy.
Pogodna, ciepła opowieść o Domu Aktora Weterana w Skolimowie pod Warszawą i jego pensjonariuszach, niegdyś często gwiazdach teatru czy ekranu. Wielka rola Jana Nowickiego, który gra tu starego aktora, Jerzego, mającego rozruszać pensjonariuszy domu udziałem w artystycznym przedsięwzięciu, jakim jest wystawienie Fausta Goethego w areszcie śledczym w Toruniu. Pierwotnie w tej roli miał wystąpić Leon Niemczyk, który jednak zmarł. Film, który miał nosić tytuł "Lili" opowiada o miłości, przemijaniu, starości wielkich ludzi, w którym zagrali zarówno pensjonariusze Domu, jak i gwiazdy sprowadzone z zewnątrz, jak Nina Andrycz, 95-letnia Irena Kwiatkowska, czy Wieńczysław Gliński, którzy zagrali tu samych siebie, a także znany choreograf i tancerz Witold Gruca.
Po pokazie filmu na festiwalu w Gdyni pisała Maria Malatyńska ("Odra", 11/2008):"Może więc odbiorcom potrzeba zaskoczenia, niekonwencjonalności i niezwykłości doznań? To wszystko wniósł ze sobą brawurowy film Jacka Bławuta 'Jeszcze nie wieczór'. Film o starych aktorach ze Skolimowa. (...) Opowieść o tym, jak ci niezwykli artyści, ludzie prawdziwego dawnego teatru (którzy wiedzą, na czym polega aktorstwo, lecz nie mają pojęcia, że w naszych czasach mianem tym określa się amatorskie snucie się postaci po serialach), przygotowują i wystawiają... 'Fausta', ujmuje ciepłem i mądrością. (...) 'Jeszcze nie wieczór' to piękny hołd złożony aktorstwu, sztuce, tradycji i pamięci, według mnie najbardziej oryginalny film festiwalu."
Nagrody: 2008 - Festiwal Polskich Filmów Fabularnych, Gdynia - Srebrne Lwy oraz nagroda "Złoty Kangur" przyznana przez australijską firmę "Puma-Media".
Filmy dokumentalne - zdjęcia:
- 1977 - U progu przemian, reż. Witold Żukowski, zdjęcia z Witoldem Żuk-Żukowskim.
- 1978 - Do artystów. Grupa Krakowska 1932-1937, reż. Kazimierz Mucha, zdjęcia z Kazimierzem Muchą.
- 1978 - Kossakowskie lata, reż. Kazimierz Mucha, zdjęcia z Kazimierzem Muchą.
- 1979 - Plakat dla dziecka, reż. Kazimierz Mucha, zdjęcia z Kazimierzem Muchą.
- 1980 - Niepokoje Wacława Kondka, reż. Kazimierz Mucha, zdjęcia z Kazimierzem Muchą.
- 1982 - Karlino, reż. Andrzej Niewiadomski.
- 1982 - Kościoły drewniane, reż. Andrzej Niewiadomski.
- 1982 - Przyczyny narkomanii, reż. Marek Koterski.
- 1984 - Bliskie spotkania, reż. Stanisław Suchoń.
- 1984 - Nasz dom prawie rodzinny, reż. Zygmunt Skonieczny.
- 1984 - Oskar Kolberg, reż. Andrzej Niewiadomski.
- 1984 - Polski bohater współczesny, reż. Marek Koterski.
- 1985 - Kapliczki, reż. Andrzej Niewiadomski.
- 1986 - Pieśń wojenna, reż. Marek Koterski.
- 1987 - Teatr grecki, reż. Andrzej Niewiadomski.
- 1991 - Le Corbusier, reż. Grzegorz Tomczak.
- 1992 - Aterkomster / Powroty, reż. Joanna Helander, Bo Persson, zdjęcia z Jackiem Petryckim i Krzysztofem Pakulskim.
- 1992 - Teater Attonde Dagen / Teatr Ósmego Dnia, reż. Joanna Helander, Bo Persson, zdjęcia z Jackiem Petryckim.
- 1992 - Tvillingarna Fran Krakow.
- 1997 - Japonia, reż. Paweł Łoziński.
- 1998 - Karussel, prod. Belgia.
- 1998 - Papież Jan Paweł II na Kubie, także producent, reż. Grzegorz Tomczak, zdjęcia z Krzysztofem Ciołkowskim, prod. Polska, Francja.
- 1999 - Reżyseria: Yves Goulais, reż. Krzysztof Lang.
- 1999 - Twarzą w twarz z papieżem, reż. Grzegorz Tomczak.
- 2000 - Jan Paweł II w Ziemi Świętej, reż. Grzegorz Tomczak.
- 2001 - Droga, Prawda, Życie, reż. Kinga Dębska, zdjęcia z Krzysztofem Kowalskim.
- 2004 - Między drzwiami, reż. Paweł Łoziński.
- 2006 - Wygnańcy, reż. Paweł Łoziński.
- 2007 - A gdyby tak się nie stało? reż. Marcel Łozińśki.
- 2011-2014 - Santo Subito, reż. Grzegorz Tomczak.
Filmy dokumentalne - reżyseria:
- 1984 - Superciężki, także scenariusz i zdjęcia. Sylwetka zapaśnika wagi ciężkiej Adama Sandurskiego. Początkowo film miał realizować Marek Koterski, ale zrezygnował. Nagrody: 1984 - Festiwal Filmów Sportowych, Tarnów, Nagroda Koła Młodych SFP; Nagroda redakcji "Sztandaru Młodych".
- 1984 - Widok, także scenariusz i zdjęcia. Film ekologiczny o rekultywacji kopalni Bełchatów, zmuszający do zastanowienia się nad trwaniem życia i dewastacją środowiska przez człowieka. Nagrody: 1985 - 11. Międzynarodowy Festiwal Filmów Naukowych, Katowice, Grand Prix; 3. Ogólnopolski Przegląd Filmów Przyrodniczych im. Włodzimierza Puchalskiego, Łódź, nagroda główna; 1987 - 38. Światowy Kongres ISFA, Leningrad, honorowy dyplom.
- 1985 - Ślizgiem do nieba, także scenariusz, zdjęcia z Jackiem Śliwą i Januszem Czeczem. Portret sportowca Waldemara Marszałka.
- 1986 - Cyrk Skalskiego, także scenariusz, zdjęcia z Jackiem Śliwą i Lechem Szybiło. Portret Stanisława Skalskiego, dowódcy Dywizjonu 303 podczas II wojny światowej, słynnego pilota myśliwców.
- 1987 - Kostka cukru, także scenariusz. Wstrząsający los koni uczestniczących w biegu Wielka Pardubicka. Nagrody: 1987 - Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków, "Brązowy Lajkonik"; 1988 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Tampere, nagroda dla najlepszego filmu dokumentalnego.
- 1986 - Monastyr, także scenariusz i zdjęcia. XI-wieczny monastyr Baczkowskiego w Bułgarii. Nagrody: 1987 - nagroda szefa kinematografii w dziedzinie filmu dokumentalnego.
- 1988 - Byłem generałem Wehrmachtu, także scenariusz. Film biograficzny o cichociemnym Kazimierzu Leskim.
- 1988 - Zaduma. Piękna klacz Zaduma i jej opiekun Leon Chatizow, oficer u gen. Kleberga.
- 1989 - An Auschwitz Love Story, długometrażowy, reżyseria wspólnie z Michałem Żarneckim, scenariusz z Josephem Czarneckim, Michałem Żarneckim, także producent.
- 1990 - Nienormalni, także scenariusz i produkcja; dokument fabularyzowany, pełnometrażowy. Ośrodek dla osób z upośledzeniem umysłowym w Kozicach Dolnych. Upośledzone dzieci grają same siebie podczas nauki gry na instrumentach muzycznych.
Nagrody: 1990 - 15. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych, Gdynia, nagroda specjalna; 1991 - 21. Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, nagroda PF DKF "Don Kichot"; nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej "Felix"; 26. Test Młodego Kina, Frankfurt nad Menem, nagroda; 2. Festiwal Mediów "Człowiek w Zagrożeniu", Łódź, Grand Prix "Biała Kobra"; 40. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Mannheim, nagroda FIPRESCI, nagroda im. von Sternberga; Międzynarodowy Festiwal Filmowy, San Sebastian, wyróżnienie specjalne; Świebodzin, nagroda Fan-klubu "Samowar"; Festiwal Filmowy, Tarnów, nagroda dla najlepszego polskiego filmu, nagroda publiczności; 1993 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Katolickich, Niepokalanów, I nagroda w kategorii filmu fabularnego; 2003 - Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja", Kołobrzeg, nagroda prezesa TVP, nagroda specjalna; 2005 - Festiwal Filmowy "Vitae Valor", Tarnów, nagroda artystyczna. - 1991 - ...und Dann mussten wir Noch Watschwiren, pełnometrażowy, także zdjęcia, prod. RFN.
- 1993 - Die Reise nach Tunesien, pełnometrażowy, zdjęcia z Jerzym Rudzińskim, produkcja RFN. Schizofrenicy na wycieczce w Tunezji.
- 1995 - Rogate dusze, pełnometrażowy, zdjęcia z Hansem Jurgenem Mullerem, Klausem Hennrichem i Jerzym Rudzińskim. Polak, żołnierz Legii Cudzoziemskiej, dziś kaleka po służbie w Sarajewie.
- 1996 - Miałem przyjaciela. Nagrody: 1996 - 7. Festiwal Mediów "Człowiek w zagrożeniu", Łódź, nagroda główna; Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Oberhausen, nagroda NRD-owskiej Ligi Przyjaźni między Narodami, nagroda specjalna; wy:Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Toronto, Grand Prix.
- 1996 - Olimpiada specjalna, zdjęcia z Jerzym Rudzińskim, produkcja RFN. Olimpiada z udziałem niepełnosprawnych. Nagrody: 1996 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Katolickich, Niepokalanów, Grand Prix; 2003 - Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja", Kołobrzeg, nagroda prezesa TVP, nagroda specjalna.
- 1997 - Ein anderes Haus / Another Home, także zdjęcia, produkcja RFN. Trzy domy starców - dla milionerów, zwykłych ludzi i najbiedniejszych.
- 1998 - Paweł, także scenariusz i zdjęcia. Upośledzony umysłowo sportowiec i jego życiowe osiągnięcia. Nagrody: 2003 - Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja", Kołobrzeg, nagroda prezesa TVP, nagroda specjalna.
- 2000 - Kawaleria powietrzna, serial dokumentalny, reżyseria z Wojciechem Maciejewskim, scenariusz z Jackiem Indelakiem i Wojciechem Maciejewskim, zdjęcia z Marcinem Figurskim, Mirosławem Kubą Brożkiem i Piotrem Szczepańskim, serial dokumentalny.
25. Brygada Kawalerii Powietrznej czyli popularne "Czerwone Berety" - młodzi ludzie obserwowani od poboru, aż do przyjęcia nowego rocznika poborowych.
Nagrody: 2000 - Gdańsk, nagroda Polskiej Produkcji Telewizyjnej NIPTEL w kategorii filmu dokumentalnego wraz z Wojciechem Maciejewskim. - 2001 - Dzień weselny. Sylwia i Grzegorz, scenariusz z Katarzyną Szałańską i Mikołajem Malinowskim, zdjęcia z Pawłem Figurskim, Jackiem Piotrem Bławutem i Mikołajem Malinowskim. Pierwszy z dwu filmów poświęconych młodej parze i obrzędom weselnym. Ślub w obrządku prawosławnym Sylwii i Grzegorza z Białegostoku.
- 2002 - Ach, jak przyjemnie!, telenowela dokumentalna, scenariusz z Mateuszem Dzieduszyckim, zdjęcia z Jerzym Rudzińskim, Jackiem Szatańskim i Jackiem Piotrem Bławutem. Grupa młodych ludzi na kursie żeglarskim.
- 2002 - Dzień weselny. Kasia i Wojtek, scenariusz z Katarzyną Szałańską i Mikołajem Malinowskim, zdjęcia z Piotrem Figurskim, Mikołajem Malinowskim i Jackiem Piotrem Bławutem. Drugi z filmów opowiadających o weselu. Tym razem jest to wesele góralskie.
- 2002 - Kraj urodzenia... z cyklu Nasz spis powszechny, także montaż, scenariusz, zdjęcia. Jeden z czterech filmów cyklu zrealizowanego podczas Narodowego Spisu Powszechnego w Polsce w 2002 roku. Bezrobotny rachmistrz Radek dla podreperowania budżetu przepytuje zwykłych, borykających się tak jak on z problemami bytowymi i życiowymi, ludzi.
Nagrody: 2003 - nominacja w kategorii najlepszy film dokumentalny Europejskiej Nagrody Filmowej "Felix"; Krakowski Festiwal Filmowy, Konkurs Krajowy, Kraków, Grand Prix "Złoty Lajkonik", nagroda Kodaka, Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków, nagroda Prix UIP Cracow. - 2003 - Ja alkoholik, także producent, serial dokumentalny. Problematyka alkoholizmu i wychodzenia z nałogu.
- 2004 - Born Dead, długometrażowy, także scenariusz, i produkcja, zdjęcia z Bartoszem Cichońskim i Tomaszem Wolskim.
Opowieść o więźniu, który w ramach programu "Duet" pracuje z dziećmi głęboko upośledzonymi. Przemiany zachodzące w nim w zetknięciu z chorymi bezradnymi dziećmi.
Nagrody: 2004 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych, Kanton, nagroda specjalna; Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja", Kołobrzeg, Grand Prix w kategorii filmów dokumentalnych; Krakowski Festiwal Filmowy, Konkurs Krajowy, Kraków, nagroda specjalna "Brązowy Lajkonik", nagroda specjalna Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych FICC; Festiwal Mediów "Człowiek w zagrożeniu", Łódź, nagroda Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi; Międzynarodowy Festiwal Filmu, Muzyki, Malarstwa "Lato z Muzami", Nowogard, wyróżnienie; 2005 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych o Prawach Człowieka, Budapeszt, II nagroda; 2006 - Ukrainian Context - Human Rights Documentary Film Days, Kijów, nagroda; Handicap Film Festival, Kolding, nagroda w konkursie międzynarodowym. - 2005 - Eres z Ałtaju, także produkcja, reżyseria z Jackiem Piotrem Bławutem. Opowieść o 11-letnim Eresie żyjącym w zagubionej wiosce w Kraju Ałtajskim.
- 2005 - Kamienie, także produkcja, zdjęcia z Jackiem Piotrem Bławutem. Misterium Męki Pańskiej w wykonaniu bezdomnych ze schroniska św. Alberta, niepełnosprawnych i osób uzależnionych od alkoholu.
- 2005 - Szczur w koronie, także montaż i produkcja, długometrażowy. Opowieść o alkoholiku Michale i jego bezskutecznej walce z nałogiem.
Nagrody: 2005 - Krakowski Festiwal Filmowy - Konkurs Krajowy Kraków, nagroda prezesa SFP, Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, nagroda Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej dla najlepszego niefabularnego filmu polskiego "Grono"; Festiwal Mediów "Człowiek w zagrożeniu", Łódź, Grand Prix "Biała Kobra"; Międzynarodowy Festiwal Filmów Etnograficznych "Etno-Film", Cadca, "Brązowy Turoń" dla najlepszego filmu dokumentalnego; Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia", Września, nagroda dla najlepszego filmu dokumentalnego. - 2007 - 38 tysięcy stóp nad ziemią, także scenariusz.
- 2007 - Niezwykły lot Boeinga 737 (roboczy tytuł Lot 005) - film o pasji do lotnictwa i latania.
- 2007 - Wojownik, pełnometrażowy, także scenariusz, zdjęcia, montaż. Sukces, upadek i podniesienie się z upadku znanego kick-boksera Marka Piotrowskiego. Nagrody: 2007 - Krakowski Festiwal Filmowy - Konkurs Pełnometrażowych Dokumentów, Kraków, dyplom honorowy i nagroda publiczności.
- 2010 - Ostatni raz kawaler (także scenariusz i zdjęcia) - zapis wesela, na którym zderzają się wpływy tradycyjnej prowincji z miejską nowoczesnością.
- 2012 - Wirtualna wojna (także scenariusz, zdjęcia, produkcja, montaż) - opowieść o mężczyznach zafascynowanych drugą wojną światową i realizujących swoją historyczną pasję za pomocą najnowszych zdobyczy techniki.
- 2012 - Samotność dźwięku (także zdjęcia i opieka artystyczna) - dokument o kompozytorze Tomaszu Sikorskim.
Jacek Bławut był również autorem zdjęć do spektaklu Teatru Telewizji "Oscar i pani Róża" Erica Emmanuela Schmitta w reżyserii Marka Piwowskiego (2005), a także producentem kilku filmów dokumentalnych.
Opracował: Jan Strękowski, kwiecień 2006; aktualizacja KM, luty 2016.