W 1998 roku skończył gdańską Szkołę Baletową, a w 2003 roku został absolwentem Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.
Jego najgłośniejszą, obsypaną nagrodami, rolą jest tytułowy "Niżyński" w monodramie wyreżyserowanym przez Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi (2005). Do tego widowiska Maćkowiak przygotował też choreografię i był współautorem scenariusza. W przedstawieniu, określanym w Łodzi jako kultowe, miał okazję spożytkować swoje dotychczasowe sceniczne doświadczenia: tancerza i aktora dramatycznego. W efekcie stworzył zapadającą w pamięć kreację pokazującą artystę w stanie obłędu.
Aktor balansuje na krawędzi przebłysków normalności oraz szaleństwa - pisała Monika Mocur. - Podąża krętą ścieżką, której jedynymi drogowskazami są kolejne nasilenia choroby psychicznej. Wszystko zaś zostaje przekazane w ekstremalnych rejestrach, nie ma tu miejsca na przeciętność czy odcienie szarości, świat Niżyńskiego jest czarno-biały - albo kocha na zabój albo szczerze nienawidzi, przeżywa rozkosz lub cierpienie. ("Dziennik Teatralny" - Łódź, 18 grudnia 2009).
Maćkowiak należał do zespołu aktorskiego łódzkiego Teatru im. Stefana Jaracza w latach 2003-2013. Zadebiutował jako Hrabia Franz Rosenberg w "Amadeuszu" Petera Shaffera w reżyserii Zawodzińskiego (2001). Zagrał u niego także Jimmy'ego Portera w "Miłości i gniewie" Johna Osborne'a (2003) i Ferdynanda w Schillerowskiej "Intrydze i miłości" (2004). Jednocześnie współpracował z innymi reżyserami. Był Feliksem w "Samotnej drodze" Arthura Schnitzlera wystawionej przez Bogdana Hussakowskiego (2002). Z powodzeniem kreował role w dramatach najnowszych. Wystąpił jako Victor w "Polaroidach. Kilku ostrych zdjęciach" Marka Ravenhilla przygotowanych przez Andrzeja Majczaka (2003) i jako zagubiony, zaszczuty Paul w drastycznej inscenizacji o seksualnym wykorzystywaniu dzieci - "Sprawcach" Thomasa Jonigka w reżyserii Piotra Chołodzińskiego (2004).
Ciekawe role w łódzkim teatrze zbudował w przedstawieniach Małgorzaty Bogajewskiej. W "Osaczonych" Władimira Zujewa (2007) był zdruzgotanym doświadczeniem wojny Wesołym:
"zrzucił z siebie maskę Niżyńskiego (…) jego wulgarność uderzała prosto między oczy." (Agnieszka Michalak, "Dziennik-Gazeta Prawna", 18 września 2009).
Razem z Katarzyną Cynke, która wcieliła się w postać Abby, stworzył jako Stu, doskonały aktorski duet we współczesnym dramacie o miłości, której towarzyszą niebezpieczne stany graniczne - "Zszywaniu" Anthony'ego Neilsona (2008). Z kolei w "Kotce na rozpalonym, blaszanym dachu" Tennessee Williamsa (2010) sugestywny Brick Maćkowiaka, dopracowany w każdym aktorskim elemencie, "ma w sobie coś z desperata, który za wszelką cenę chce przegrać." (Renata Sas, "Express Ilustrowany", 26 kwietnia 2010).
W kinie Maćkowiak zagrał główną rolę życiowego lawiranta, cynika i ciekawskiego reportera - studenta Bartka Wilkosza w "Korowodzie" Jerzego Stuhra (2007). Można go było też oglądać na małym ekranie, w telewizyjnych serialach Macieja Dejczera - "Oficerowie" (2006) i "Trzeci oficer" (2008) oraz w reżyserowanych między innymi przez Ryszarda Zatorskiego i Piotra Wereśniaka "Kryminalnych" (2007-2008).
W 2010 roku aktor założył Fundację Kamila Maćkowiaka, której celem jest stworzenie nowego łódzkiego teatru. Jej statut przewiduje ponadto działania związane z promowaniem kultury, produkcjami telewizyjnymi wydawnictwami oraz wystawami.
"Chcę wreszcie przejąć inicjatywę - mówił Maćkowiak. - Mam dość ciągłego machania ogonkiem, jak pies, któremu pokazuje się kiełbasę, czekania na propozycje i wiecznego zastanawiania się: 'Czy dzisiaj się spodobam?'. Nigdy się nie oszczędzałem. Proponowałem rozwiązania niebezpieczne dla mojego zdrowia i wiele razy płaciłem za to kontuzjami. W szkole teatralnej zamiast opieki psychologicznej, potrzebnej przy pracy na najgłębszych emocjach, organizuje się zupełnie niepotrzebne zajęcia z szermierki. W branży powszechne są alkoholizm i narkomania, ponieważ my, aktorzy, nie radzimy sobie ze skomplikowanymi stanami psychicznymi. Nie każdy, jak Małgorzata Braunek, może po 30 latach praktykowania buddyzmu wrócić do teatru i świetnie sobie radzić. Organizm nie wie, że dwie godziny łez i dramatu były udawane. Adrenalina trzyma jeszcze przez wiele godzin. Dzięki fundacji chciałbym wprowadzić nowe rozwiązania". ("Gazeta Wyborcza" - Łódź, 26 stycznia 2011).
W ramach działań Fundacji powstało dotąd kilka spektakli. Po sukcesie "Niżyńskiego", Maćkowiakowi udało się stworzyć kolejny dobrze przyjęty monodram, w którym tym razem zajął się reżyserią, scenariuszem i opracowaniem choreografii. Spektakl "Diva Show",utrzymany w konwencji stand-up'u, to historia mężczyzny z zaburzeniami osobowości, uzależnionego od potrzeby akceptacji i marzącego o estradowym sukcesie. Trzeci monodram Maćkowiaka to "Amok", na podstawie powieści Jamesa Freya "Milion małych kawałków" - jego premiera miała miejsce w 2014 roku. Akcja spektaklu odbywa się na oddziale odwykowym, gdzie bohater toczy walkę nie tylko z nałogiem, ale przede wszystkim z samym sobą – próbuje odzyskać kontrolę nad własnym życiem. W tym samym roku powstał pierwszy dwuosobowy spektakl Fundacji "Ławeczka na Piotrkowskiej".
Najnowszą produkcją Kamila Maćkowiaka jest monodram "Wraki", którego pokaz specjalny odbył się w marcu 2016 roku. Artysta występuje w roli reżysera i protagonisty. "Wraki" opowiadają o namiętności, samotności i walce, a jej prosta teatralna forma ma ułatwić przekazanie uczuć i pozwolić widzom „na własny rozrachunek z tym, co ostateczne.”
Nagrody:
- 2006 - nagroda publiczności za rolę w monodramie "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 46. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych; Nagroda Promocyjna im. Kazimierza Krzanowskiego za rolę w monodramie "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 41. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form Kontrapunkt w Szczecinie; nagroda marszałka województwa dolnośląskiego dla przedstawienia "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 40. Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednego Aktora; nagroda marszałka województwa łódzkiego; łódzka Złota Maska dla najlepszego aktora - za rolę w monodramie "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi;
- 2007 - nagroda za rolę Wesołego w spektaklu "Osaczeni" Władimira Zujewa w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej z Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi na 37. Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych; pierwsza nagroda za monodram "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 6. Międzynarodowym Festiwalu Monodramów Monokl w Sankt Petersburgu;
- 2008 - Thespis Media Award za monodram "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na Międzynarodowym Festiwalu Monodramów Thespis w Kilonii; nagroda aktorska za rolę Wesołego w przedstawieniu "Osaczeni" Władimira Zujewa w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej z Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi na 8. Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu;
- 2009 - nagroda jury młodzieżowego za rolę w monodramie "Niżyński" według Wacława Niżyńskiego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 39. Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych.
- 2014 – Nagroda im. Leona Schillera za spektakl "Diva Show".
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, czerwiec 2011; aktualizacja kwiecień 2016 (ND); źrodło: Fundacja Kamila Maćkowiaka