Utwory Kazimierza Serockiego można najogólniej podzielić na dwie grupy:
utwory powstałe do 1956 roku (apogeum to "Sinfonietta"), w których zaznaczają swoją obecność trzy nurty: folkloryzm (opracowywanie autentycznych melodii ludowych i tworzenie własnych stylizowanych utworów), neoklasycyzm - obecny w kształtowaniu formy i stylu i - nieśmiało - dodekafonia i utwory powstałe po 1956 roku, w których również przewijają się trzy nurty: punktualizm, aleatoryzm formy i sonoryzm, z których najtrwalszy i najbardziej eksploatowany przez kompozytora jest sonoryzm - barwa jest najbardziej konstytutywną cechą jego utworów.
Sonoryzm czyli traktowanie własności brzmieniowych jako nadrzędne w utworze i dążenie do "wynajdywania" ciągle nowych barw instrumentalnych - jest zresztą najważniejszą ścieżką w całej twórczości Kazimierza Serockiego. Jego przywiązywanie wagi do wartości czysto brzmieniowych jest często słyszalne już w utworach z pierwszego okresu. Natomiast w takich utworach jak "Freski symfoniczne", "Forte e piano", "Continuum", czy Pianophonie osiąga apogeum.
We "Freskach symfonicznych" wysłyszeć można najróżniejsze barwy orkiestry z dużym udziałem klasterów, glissand, tryli, a także - szczególnie w trzeciej części - szmerów i stukania. Istotne dla uzyskiwania nowych barw jest zastosowanie w obsadzie utworu dużych grup perkusji. Kompozytor chętnie posługuje się różnorodnymi brzmieniami wydobywanymi z instrumentów perkusyjnych o nieokreślonej wysokości brzmienia, a także z wiszących butelek. Ireneusz Kaczorek w pracy "Wartość estetyczna i artystyczna 'Fresków symfonicznych' Kazimierza Serockiego" (Akademia Muzyczna, Poznań 1999) porównuje całą kompozycję do namalowanego fresku, jej elementy do elementów obrazu, a użyte środki kompozytorskie do technik malarskich, np. kolor malarski do barwy muzycznej, stopień jasności do rejestru instrumentu, warstwy farby do warstwowości strukturalnej czy światłocień do pogłosu. Nawet jeśli powyższa koncepcja zbyt bezpośrednio przekłada jakości plastyczne na muzyczne lub nadinterpretuje intencje kompozytora, niezaprzeczalny jest fakt nadania kompozycji tytułu wzbudzającego w słuchaczu malarskie skojarzenia. Znamienny jest fakt prawie zupełnego braku wypowiedzi i artykułów Serockiego na temat tworzonej muzyki. Nie możemy więc upewnić się co do konkretnych źródeł inspiracji kompozytora - możemy tylko się ich domyślać.
"Freski symfoniczne" to jeden z najbardziej znanych utworów Kazimierza Serockiego. Trwa około dwunastu minut i jest przeznaczony na wielką orkiestrę symfoniczną, w składzie której - poza instrumentami smyczkowymi i dętymi - kompozytor umieścił dwa fortepiany, dwie harfy, mandolinę, gitarę i cztery grupy perkusji. Prawykonanie utworu miało miejsce w Darmstadt w 1964 roku. Wykonała go orkiestra Südwestfunk z Baden-Baden pod dyrekcją Ernesta Boura, któremu utwór jest zadedykowany. W 1965 roku utwór zdobył III nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu.
Utwór dzieli się na cztery części wykonywane bez przerw (attacca). W partyturze określone są nawet ich dokładne czasy trwania: cz. I – 3'35'', cz. II – 1'35'', cz. III – 2'30'', cz. IV – 3'55''. Tadeusz A. Zieliński wyjaśniając logikę integralnej, zamkniętej formy utworu i nawiązania do formy symfonii pisze:
Miejsce skomplikowanych relacji interwałowych, stanowiących dawniej podstawę substancji muzycznej, miały zajmować tutaj - podobnie ja we wcześniejszych "Segmentach" - różne kombinacje barw, kształtów brzmieniowych i rodzajów ruchu dźwiękowego, miejsce dawnego rozwoju tematycznego - żywe, udramatyzowane następstwo odpowiednio łączonych struktur, z których każda mogłaby zająć uwagę słuchacza swym aktualnym, indywidualnym obliczem, współtworząc zarazem z innymi wartką akcję muzyczną o bogatych perypetiach i uchwytnej linii rozwoju.
Autor: Aleksandra Jagiełło-Skupińska, marzec 2011