Gra w hokeja w drużynie okręgowej. Jego ojciec rok temu stracił pracę w kopalni. Teraz całymi dniami przesiaduje z wędką nad stawem, w którym od dawna nie ma ryb. Tylko matka Goździka robi wszystko, by ocalić resztki domowego ogniska. Jednak Goździka cała ta sytuacja ani za bardzo nie przygnębia, ani nie wpędza w depresję. Może dlatego, że Goździk potrafi się cieszyć byle czym i tą radością chciałby się dzielić z innymi. Bo on tak naprawdę lubi to miejsce, ten dom i mieszkających tu ludzi. Tym bardziej, że wśród sąsiadów trafiają się postaci barwne i dziwaczne, a w domku obok mieszka Cichy, przyjaciel Goździka. Cichy całymi dniami przesiaduje w garażu, reperując stary samochód, którym zamierza kiedyś wyrwać się stąd jak najdalej. Goździk nawet o tym nie myśli. Zwłaszcza że pewnego dnia w bloku pojawia się piękna dziewczyna.
Siła filmu w dużej mierze bierze się z kontrastu między narracyjną powściągliwością, a emocjonalnym charakterem całej opowieści. Lechki konsekwentnie oczyszcza obraz z wszelkich zewnętrznych ozdobników. Angażuje widzów w niespieszny rytm zdarzeń, widzianych oczami Goździka: pani Kurkowa ucieka przed szczurem w mieszkaniu, pan Leon marzy o nocy z panną Jolą, matka zamartwia się brakiem pieniędzy, przyjeżdża wuj, odjeżdża… a ojciec wciąż łowi ryby. Sprawy błahe, codzienne, zwyczajne. A przecież pospolitość wcale tu nie skrzeczy. W Goździkowej przestrzeni wszystko nabiera innego, jakby trochę większego wymiaru. (…) 'Moje miasto' to niebanalny głos na temat egzystencji człowieka w świecie, w jakim przyszło mu żyć, mówiąc najbardziej górnolotnie. Na szczęście Marek Lechki zdecydowanie stroni od jakichkolwiek górnolotnych tonów. Przygląda się fragmentowi świata z serdecznością i ciepłem, zabarwionym lekką nutą melancholii. I chociaż w ogólnym planie obraz, jaki widzimy, nie napawa radością, w planie indywidualnym przynosi nadzieję. (Maciej Maniewski, "Kino")
"Moje miasto". Reżyseria i scenariusz: Marek Lechki, zdjęcia: Przemysław Kamiński, scenografia: Joanna Białousz, muzyka: Bartosz Straburzyński, montaż: Robert Mańkowski. Producent wykonawczy: Fundacja Sztuki Filmowej. Obsada aktorska: Radosław Chrześciański (Stanisław "Goździk"), Agnieszka Banach (Zosia), Dorota Pomykała (matka "Goździka"), Krzysztof Stroiński (Stefan, ojciec "Goździka"), Andrzej Mastalerz ("Cichy", kolega "Goździka"), Krystyna Tkacz (sąsiadka Halina Kurkowa), Stanisław Brudny (sąsiad Leon), Elżbieta Karkoszka (matka "Cichego"), Jerzy Łapiński (wuj Jasio), Liliana Krupska (sąsiadka Jola), Marcin Lamprecht ("Bolek" Dąbrowski), Artur Król ("Lolek" Dąbrowski), Ewa Leśniak (sąsiadka Jezierska). Produkcja: Telewizja Polska – Agencja Filmowa. 2002 rok, kolor, 60 min.
Nagrody:
- Nagroda Specjalna Jury, nagroda za scenariusz, nagroda Prezesa Zarządu Telewizji Polskiej oraz nagroda za drugoplanową rolę kobiecą dla Doroty Pomykały na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, 2002;
- Nagroda SFP za scenariusz oraz nagroda aktorska dla Krzysztofa Stroińskiego na Koszalińskicy Spotkaniach Filmowych "Młodzi i Film", Koszalin 2002;
- Srebrny Smok dla najlepszego filmu fabularnego festiwalu na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Krakowie, 2003;
- Dyplom Honorowy za "ciepłe spojrzenie na człowieka i jego tęsknoty" na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych, Kraków, 2003.