Litzmannstadt to niemiecka nazwa Łodzi, którą 11 kwietnia 1940 roku nadał miastu Adolf Hitler. Łódzkie getto istniało najdłużej ze wszystkich gett stworzonych w Europie przez Niemców, za datę jego likwidacji przyjmuje się 29 sierpnia 1944. Według różnych źródeł w łódzkim gettcie zginęło 145 tysięcy osób, ocalało z niego jedynie od 7 do 13 tys. uwięzionych.
''Pierwotna idea pochodziła ode mnie i od mojego zespołu JUDE – opowiada Wiktor Skok, kurator projektu. – Chcieliśmy, nie pytając nikogo o zgodę, oznaczyć pewnego dnia czy nocy kontury getta. W tamtym czasie w nasze ręce zaczęły dostawać się różne przekazy, strzępy informacji i wreszcie dawne mapy. Druga połowa lat 90. nie była na pewno momentem, gdy było o to łatwo. Sami na własną rękę szukaliśmy różnych śladów, konstruowaliśmy to z ułamków danych, z fragmentów… Chodziliśmy na stację Radegast (stacja Marysin, miejsce odjazdu transporów do obozów w Chełmnie nad Nerem i Auschwitz-Birkenau – przyp. fl), która wówczas była opuszczonym budynkiem otoczonym śmietniskiem materiałów budowlanych. Od połowy lat 80. wchodziłem na cmentarz żydowski przez otwór w płocie, później przez pewien czas pracowałem tam przy renowacji grobowca rodziny Izraela Poznańskiego. Nie, nie było to jakimś metodycznym budowaniem, odbudowywaniem historii. Interesowały mnie inne historie miasta, równoległe do tych wówczas głoszonych. Kształciłem się w czasach, gdy obowiązującą wykładnią były dzieje Łodzi rewolucyjnej, czerwonej Łodzi.''
Niemcy zajęli Łódź 8 września 1939 roku; miasto zostało przemianowane na Litzmannstadt na cześć generała Karla von Litzmanna, który na początku I wojny światowej dowodził bitwą pod Łodzią. Prawie od razu zarządzono ograniczenie obrotu pieniężnego i zakazano Żydom handlu towarami skórzanymi i włókienniczymi. Następnie kazano oznaczyć wszystkie lokale należące do ludzi pochodzenia żydowskiego, a tym, od 1 listopada 1939 roku, wydano polecenie noszenia żółtych opasek z gwiazdą Dawida (bez względu na płeć i wiek). W kolejnych miesiącach zakazano handlu, poruszania się po Adolf Hitler Straße (jak nazywano w czasie okupacji główną ulicę Łodzi, dzisiejszą Piotrkowską), przebywania w parkach i komunikacji miejskiej. Na początku lutego 1940 r. zaczęto gromadzić Żydów na terenie getta, do 30 kwietnia 1940 roku (data ostatecznego zamknięcia Litzmannstadt Getto) zgromadzono w nim 160 320 ludzi, w tym 153 849 Łodzian. W następnych latach transportowano tam Żydów zamieszkałych województwo łódzkie, przenoszonych z gett likwidowanych miastach, a także żydowskich obywateli innych państw. W 1941 roku do łódzkiego getta przewieziono pięciotysięczną grupę Romów oraz Sinti.
''Na początku lat dwutysięcznych opowiedziałem o swoim pomyśle kilku osobom zaangażowanym w oficjalne działania skupione wokół przywracania pamięci o łódzkich Żydach – mówi Skok. – Koncept przestał być naszą konspiracją. Zamierzeniem zainteresowała się Joanna Podolska (wówczas dziennikarka łódzkiej ''Gazety Wyborczej''), z jej inicjatywy w 2004 w 65. rocznicę likwidacji łódzkiego getta na chodnikach pojawiły się namalowane farbą drogową inskrypcje Litzmannstadt Getto 1940-1944. Napisy wykonali wolontariusze oraz uczniowie bałuckich szkół przy pomocy Urzędu Miasta i Gazety Wyborczej. Nie brałem bezpośredniego udziału, ale cieszyło mnie zaangażowanie w akcję dzieci i młodzieży. Wbudowanie granitowych tablic bezpośrednio w bruk jest dobrym uwieńczeniem tego projektu. Lapidarność jest intencjonalna. Celem jest zaznaczenie zasięgu getta w skali wymiarów miasta. Okazanie, jak wielka cześć była miejscem tragedii. Po wielu perypetiach, po ponad 10 latach doszło właśnie do sfinalizowania projektu. W międzyczasie zmieniło się bardzo wiele. Pamięć o społeczności żydowskiej nie stanowi już tabu, jest dzisiaj częścią uświadomionej tożsamości miasta.''.
Obszar getta wynosił 4,13 km2, zostało ono wyznaczone na terenie Bałut i Starego Miasta, zaniedbanych dzielnic Łodzi. Litzmannstadt Getto było podzielone na trzy części, z jego terytorium wydzielono ulicę Zgierska i Limanowskiego, które były ważne dla komunikacji całego miasta (nad tymi ulicami wybudowano mosty). Niemcy odcięli wszystkie kanały kanalizacyjne, łódzkie getto było wyjątkowo pilnie strzeżone i szczelne. Mieszkańcy getta, od 10. do 65. roku życia, byli przymuszeni do niewolniczej pracy na rzecz okupanta, która trwała od 10 do 14 godzin dziennie. Produkowano odzież, buty, a także inne sprzęty potrzebne armii III Rzeszy). Całkowita likwidacja Litzmannstadt Getto nastąpiła w sierpniu 1944 roku. Według różnych źródeł, ocalało z niego jedynie od 7 do 13 tys. osób.