Wybrane utwory, mimo iż pochodzą z ostatniego okresu jego twórczości – z lat siedemdziesiątych i początku osiemdziesiątych – znakomicie ilustrują specyficzne cechy stylu kompozytora. Liryka i ekspresja, romantyczność i wysoki subiektywizm wypowiedzi wyznaczyły charakterystyczne rysy utworów Bairda.
"Psychodrama" z 1972 roku to kompozycja niezwykle emocjonalna, dramatyczna i pełna kontrastów. Podobnie "Koncert na obój i orkiestrę", napisany w latach 1972-73, cechuje różnorodność pod względem nastroju i charakteru. "Concerto Lugubre" (1974-75) to przejmujące requiem poświęcone zmarłej w 1974 roku matce kompozytora. Baird doskonale uchwycił klimat tytułowej żałoby, wprowadzając niskie rejestry instrumentów, ciemne barwy (solowa altówka, flet altowy i kotły), dysonansowe współbrzmienia i ostre kontrasty (mroczne tematy przeplatają się z lirycznymi). Z kolei trzy "Sceny" z 1977 roku to muzyczny obraz trzech sytuacji międzyludzkich: rozmowy, sporu i pojednania. Natomiast najpóźnieszą "Canzonę" – ostatnie orkiestrowe dzieło Bairda, skomponowane w 1981 roku – cechuje wzruszający liryzm i niezwykła emocjonalność muzycznej wypowiedzi. Jakże wzrusza ten utwór, napisany przecież zaledwie na kilka miesięcy przed śmiercią kompozytora – 2 września 1981 roku…
Tadeusz Baird: "Psychodrama", "Koncert na obój i orkiestrę", "Sceny na wiolonczelę, harfę i orkiestrę", "Canzona na orkiestrę", "Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę". Rainer Schmidt – altówka, Helga Storck – harfa, Klaus Storck – wiolonczela, Philharmonie de Lorraine, dyr. Jacques Houtmann. Koch Schwann 1993 - 3-1136-2, DDD 73'32''.
Polskie Centrum Informacji Muzycznej
Związek Kompozytorów Polskich, maj 2002