Pawilon wyróżniał się lekkim, ekspresyjnym kształtem czerpiącym z doświadczeń architektury organicznej: stalowo-szklany ruszt konstrukcji budynku został asymetrycznie otulony miękko układającą się wiklinową formą, przenikającą także jego wnętrze. Kształt elewacji wykonanej z odpowiednio wygiętych modułowych ram stalowych, został wygenerowany przy użyciu zaawansowanych technik komputerowych. Wszystkie ramy zostały ręcznie oplecione białą wikliną przez artystów rękodzielników z rejonu Rudnika nad Sanem. Ten eksperyment architektoniczny symbolizował dynamiczny, ale jednocześnie zrównoważony rozwój Polski, która mimo stosowania najnowocześniejszych technologii nie odwraca się od dbania o tradycję, historię, rękodzieło i ekologię.
Strefa wejścia do pawilonu, utworzona z „zagięcia” fasady, prowadziła bezpośrednio do forum – dużej przestrzeni ekspozycyjnej, której posadzka ukształtowana została w formie symbolicznego przekroju przez Polskę. Stopnie tarasów, po których widz mógł przebyć drogę od morza do gór, w czasie koncertów lub spotkań tworzyły rodzaj amfiteatru. W tej przestrzeni nad sceną (znajdującą się na poziomie „morza”) znajdowała się szklana rzeźba fortepianu przygotowana przez Tomasza Urbanowicza, a w „górach” umieszczono instalację multimedialną „Echo” (autor: Aleksander Janicki). Wykonano także niewielką grotę wyłożoną blokami solnymi pozyskanymi w Wieliczce, obrazującą wnętrze słynnej kopalni.
Pawilon cieszył się dużym zainteresowaniem zwiedzających, był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Uzyskał między innymi Nagrodę główną Contractworld 2006 w Hanowerze, Nagrodę Ministra Budownictwa pierwszego stopnia „za Wybitne Osiągnięcia Twórcze w Dziedzinie Architektury i Budownictwa” dla zrealizowanego projektu (2005), nagrodę „Projekt Roku 2005” Zarządu Głównego Stowarzyszenia Architektów Polskich oraz pierwszą nagrodę im. Macieja Nowickiego za innowacyjne rozwiązania w architekturze polskiej (2007).
Autorka: Alicja Gzowska