O dziejach ich powstania wiadomo bardzo niewiele - w listach Hłaski nie pozostał po nich żaden ślad. Chronologia powstawania tekstów została ustalona na podstawie sygnałów zamieszczonych w ich treści, zestawionych z biografią autora. Opowiadania rozgrywające się we Wrocławiu: "Burzliwa pogoda" i "Najlepsze lata naszego życia" sytuować można najwcześniej w czasie, kiedy u Hłaski żywe były jeszcze wspomnienia wrocławskich realiów, a więc pomiędzy rokiem 1951 a 1952 – dedukuje Młynarczyk w posłowiu. Nowele pochodzące z różnych wersji powieści "Wilk" datuje natomiast na ostatni okres pracy nad powieścią, a więc na drugą połowę roku 1951.
Już publikacja powieści "Wilk" w 2015 roku pokazała, że Hłasko próbował sił się w socrealistycznej prozie, choć widać, jak autor stara się z jednej strony złożyć ukłon w stronę władz, a z drugiej - znaleźć własny wyraz twórczych wartości.
"'Wilk' jest utworem, w którym dochodzi do konfrontacji wpływów doktryny i dystansu wobec niej, standaryzacji i indywidualizmu. Tymczasem opowiadania otwierające tom - 'Burzliwa pogoda' i 'Najlepsze lata naszego życia' stanowią wyraźny i niepodważalny dowód na to, że Hłasko znajdował się pod wpływem socrealizmu i tworzył teksty wpisujące się w tę poetykę" - pisze Młynarczyk.
Oba opowiadania rozgrywają się w środowisku robotników, oba gloryfikują ich pracę i cechy charakteru. Bumelantów, pijaków i przeciwników socjalizmu młody autor surowo piętnuje.
"Nazwałem tę opowieść 'Burzliwa pogoda' dlatego, iż akcja jej rozgrywa się w tych najtrudniejszych dniach dla naszej młodzieży. W początkach planu sześcioletniego. Kiedy to jeszcze obce wpływy, lansujące bikiniarstwo, lenistwo, przenikały do kół naszej młodzieży" - napisał Hłasko w króciutkim wstępie do "Burzliwej pogody". "Opowieść ma ukazać, jaką walkę człowiek musi stroczyć, jeśli naprawdę chce się stać godnym członkiem społeczeństwa socjalistycznego" - dodał młody pisarz.