Twórczość Jarosława Kozakiewicza plasuje się na pograniczu sztuki, architektury i nauki. Zainteresowania artysty koncentrują się na relacjach człowieka z jego otoczeniem, na związkach architektury z ciałem ujmowanych w szerokiej perspektywie takich zagadnień, jak kosmologia i holizm, astronomia, ekologia czy genetyka, co pozwala artyście szukać odniesień między mikro- i makrokosmosem .
W 1997 roku Kozakiewicz zrealizował pracę "O granicach ciał", której tytuł nawiązuje do traktatu Mikołaja Kopernika "O obrotach ciał niebieskich". Kozakiewicz wykonał z ołowiu odlewy dziewięciu otworów ciała człowieka, przypisując im poszczególne planety Układu Słonecznego; był to zarazem swoisty autoportret, bowiem odlewy zostały wykonane z ciała artysty. To połączenie astronomii i fizjologii wywodzi się z holistycznej koncepcji wiedzy, głoszącej ścisły związek między człowiekiem a kosmosem.
W 1998 roku Kozakiewicz kontynuował pracę nad projektem analizującym wzajemne relacje między ludzkim ciałem, a Układem Słonecznym tworząc "Pejzaże. Koncepcję humanistyczną teorii Układu Słonecznego". W "Pejzażach" mamy do czynienia z trzema głównymi elementami: ciałem człowieka, kontynentem europejskim i Układem Słonecznym. Artysta ponownie przypisał otwory ludzkiego ciała poszczególnym planetom (w tym mitycznej Planecie X), a następnie rzutował je na mapę Europy, z zachowaniem proporcji odległości między orbitami poszczególnych ciał oraz stosunku wielkość między planetami (w skali 1:400 000). W efekcie powstało dziesięć makiet architektonicznych, przedstawiających sztucznie ukształtowane w różnych miejscach w Europie formy krajobrazowe, przypominające fragmenty ludzkiego ciała. Projekt miał charakter utopijny, jednak doczekał się częściowej realizacji.
W 2003 roku Kozakiewicz wziął udział w konkursie na rewitalizację terenów poprzemysłowych na Pojezierzu Łużyckim w Niemczech (w byłej NRD), a dokładnie w miejscowości Boxberg w okolicach jeziora Bärwalder See. Artysta wygrał konkurs proponując zbudowanie na terenach zdegradowanych przez kopalnie odkrywkowe węgla brunatnego wielkiej plenerowej rzeźby lewego ucha, "Projekt Mars" (2003).
Mars został usypany z 130 000 m3 ziemi, a jego bryła jest w pełni widoczna jedynie z perspektywy "lotu ptaka"; rejestrują ją również satelity na orbicie okołoziemskiej. W małżowinie ucha zbudowany został amfiteatr mogący pomieścić 270 widzów; całość założenia ma charakter parku i atrakcji turystycznej. Odwiedzający to miejsce widzowie napotykają krajobraz o antropomorficznym charakterze, ale z żadnego punktu nie są w stanie zobaczyć rzeźby w całości. Łużyce leżą na płaskim terenie, zatem usypane wzgórza, z których najwyższe ma 18 metrów, dają mieszkańcom tych okolic możliwość doświadczania znanego im krajobrazu z innej, nieznanej im do tej pory perspektywy.
Projekt został sfinansowany ze środków zgromadzonych przez gminę Boxberg.
Ewa Gorządek
Jarosław Kozakiewicz, Projekt Mars, 2007 (Boxberg)
350 m długość x 250 m szerokość x 18 m wysokość
Praca jest elementem wcześniejszego projektu Pejzaże (1998).