Rok 1955. Trzynastoletni Tomek Żukowski, będący niedawno świadkiem brutalnego aresztowania ojca przez UB, zostaje zakwalifikowany na kilkumiesięczny harcerski obóz szkoleniowy. Podczas zebrania uczestników obozu jakiś wyrostek rozbija kamieniem szybę. Zostaje to uznane za prowokację. Zgromadzona młodzież rzuca się w pogoń za chłopakiem. Tylko Tomek nie rusza się z miejsca. Musi się z tego potem tłumaczyć, a jego nazwisko wędruje na 'czarną tablicę'. Kolega donosi kadrze, że Tomek ma znaczek pocztowy Madagaskaru z 1937 roku. Chłopiec znowu tłumaczy się przed komisją. Czuje się osaczony, dręczą go koszmary, w nocy szeptem przywołuje ojca. Któregoś dnia Tomek i dwaj chłopcy wciągają Dominika, jak dotąd niezachwianego ideowo kolegę, do stróżówki na wino i zmuszają do słuchania 'wrogiej' radiostacji - Głosu Ameryki. Radio podaje informację o strajkach w Poznaniu (1956). Zbliża się polityczna odwilż. Tomek jest świadkiem rozmowy druhny-przewodniczki z przybyłym ze stolicy mężczyzną, który mówi o konieczności rezygnacji partii z wielu dogmatów i o potrzebie przyznania się do popełnionych błędów. Druhna pozostaje ideowo niewzruszona. Pod wpływem uczucia do niej, fanatycznej komunistki, Tomek przechodzi psychiczną metamorfozę. Zapomina o zasadach wyniesionych z domu, oddala się od ideałów wpajanych przez ojca. Druhna nawołuje do zwierania szeregów i przeciwstawienia się reformatorom. Dominik pod wpływem informacji w gazecie o rehabilitacjach więźniów politycznych, popełnia samójstwo. Wstrząśnięty Tomek składa samokrytykę na zebraniu, ujawniając szczegóły słuchania zagranicznej radiostacji. Dwaj koledzy zostają za to wyrzuceni z obozu. Tomek w nagrodę otrzymuje propozycję wstąpienia do Zarządu.
Ojciec Tomka wychodzi z więzienia. Chce zabrać syna do domu. Niestety, chłopiec nie znajduje już wspólnego języka z ojcem. Ślepo ufa druhnie i modli się o zdławienie kontrrewolucji. Niespodziewanie obóz zostaje pospiesznie rozwiązany, a uczestnicy odesłani do domów. Tomek w przedziale pociągu wyciąga swój znaczek z Madagaskaru...
"Chciałem stworzyć coś w rodzaju portretu mojego pokolenia. Okres stalinowski pozostawił na wielu z nas głęboki ślad wewnętrzny. Jednak zależało mi, aby 'Dreszcze' nie były wyłącznie filmem politycznym. Moim głównym zamiarem było zrobienie utworu o dzieciństwie - moim i moich rówieśników - z całym bagażem doświadczeń, jakie wiązały się z tym okresem.
Wydarzenia z 'Dreszczy' w znacznym stopniu oddają mój własny życiorys. Byłem w młodości na takim właśnie harcerskim obozie. Pisząc scenariusz czerpałem z konkretnych wydarzeń, które zapamiętałem. Jednakże wersja filmowego obozu nie ma znamion obrazu dokumentalnego. Fabuła jest bliższa fikcji aniżeli realiom. W 'Dreszczach' są to raczej rozważania, co mogłoby stać się ze mną i z każdym uczestnikiem obozu w ówczesnych warunkach. (...) Mój bohater jest pełen dobrej woli i wewnętrznej czystości, dlatego dokonywane na nim manipulacje wymagają przebiegłości i wyrafinowania. Toteż prowadząca obóz druhna nie powie nigdy: skłam, oszukaj; lecz mówi: 'trzeba mu pomóc', 'trzeba się nim zaopiekować', 'trzeba mówić prawdę', choć za tą rzekomą prawdą kryje się po prostu kłamstwo, oszustwo, donosicielstwo... Zresztą druhna-szatan też przecież została oszukana. Zbudowała swe życie na bezgranicznej ufności w ideę." (Wojciech Marczewski, "Ekran" 1981)
"Marczewski niezwykle jasno i przenikliwie przedstawia mechanizm zdobywania przez system młodzieńczych umysłów i serc. Metody indoktrynacji, perfidię w wykorzystywaniu podatności młodych ludzi na propagandę. Sposoby pozbawiania osobowości i łamania charakterów." (Małgorzata Hendrykowska [w:] "Kronika Kinematografii Polskiej", Poznań 1999)
"Dreszcze". Reżyseria i scenariusz: Wojciech Marczewski. Zdjęcia: Jerzy Zieliński. Muzyka: Andrzej Trzaskowski. Scenografia: Andrzej Kowalczyk, Barbara Kawecka. Montaż: Irena Choryńska. Obsada: Tomasz Hudziec (Tomek Żukowski), Teresa Marczewska (druhna-przewodniczka), Teresa Sawicka i Władysław Kowalski (państwo Żukowscy), Marek Kondrat (wychowawca klasy), Jerzy Bińczycki (Cebula - polonista), Wiktor Grotowicz (dyrektor szkoły), Zdzisław Wardejn (inspektor), Marian Opania (Zbyszek), Bogusław Linda (funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa), Ryszard Kotys (stróż), Włodzimierz Musiał, Grzegorz Skurski, Małgorzata Pritulak, Bogdan Koca. Produkcja: Zbigniew Tołłoczko, Zespół Filmowy TOR, Wrocław 1981. Kolor, 35 mm, 3000 m.
Nagrody:
- Srebrne Lwy Gdańskie oraz wyróżnienia honorowe dla Teresy Marczewskiej za kreację aktorską i Ireny Choryńskiej za montaż na 8. FPFF w Gdańsku, 1981
- Srebrny Niedźwiedź - Nagroda Specjalna Jury, Nagroda FIPRESCI i Nagroda CICAE (Międzynarodowego Zrzeszenia Klubów Filmowych) na MFF w Berlinie Zachodnim, 1982