Na początku powołany został do wykonywania utworów z solowych płyt Kazika, z czasem jednak zaczął tworzyć swój repertuar i dorobił się własnej publiczności.
Powstał w 1991 roku w Warszawie. Stworzyli go wokalista i autor tekstów Kazik Staszewski (urodzony 12 marca 1963 roku w Warszawie), gitarzysta Adam Burzyński (ur. 3 czerwca 1969 w Warszawie), basista Michał Kwiatkowski (ur. 15 października 1968 w Teheranie) i perkusista Kuba Jabłoński. Burzyński i Kwiatkowski występowali wcześniej m.in. w Kobranocce. Na początku firmowany był nazwą Kazik, bowiem w jego repertuarze znalazły się piosenki z solowej działalności Staszewskiego. Oczywiście różniły się aranżacje - utwory na "Spalam się" i "Spalaj się" oparte zostały na samplerach i skreczach. W nowym zespole Kazik co prawda wciąż rapował, ale podkład muzyczny był rockowy, co stanowiło wówczas na polskiej scenie rzadkość. Najważniejszy w tym czasie występ miał miejsce podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zaprezentował słynne "100 000 000" z refrenem "Wałęsa oddaj moje sto milionów", czym wywołał ogólnopolską dyskusję. Mimo takiego rozgłosu na inne koncerty zespołu przychodziło coraz mniej ludzi. Dlatego po roku przestał on istnieć.
W 1993 roku muzycy postanowili spróbować raz jeszcze i nagrali płytę "Na żywo, ale w studiu". Część jej repertuaru stanowiły rockowe przeróbki piosenek znanych z solowych płyt Kazika - osławione "100 000 000" i "Spalam się" czy "300 000 000" i "Nie ma litości". Jednak większość była premierowa, jak choćby "Artyści" - najbardziej znany fragment tego krążka z kontrowersyjnym tekstem "Wszyscy artyści to prostytutki / W oparach lepszych fajek, w oparach wódki / A jedni są lepsi, a drudzy są gorsi / A gorsi są tańsi, a lepsi są drożsi". Płyta nie sprzedawała się dobrze, z zespołu odszedł Jabłoński (do Lady Pank) i grupa znów znalazła się na krawędzi rozpadu. Dopiero pojawienie się w zespole perkusisty Tomasza Goehsa (ur. 13 marca 1967 w Poznaniu; wcześniej grał m.in. w Turbo i Wilczym Pająku), pchnęło w KNŻ nowe życie. Zaczęto używać nazwy Kazik Na Żywo, a grupa zaliczyła kilka prestiżowych wydarzeń - supportowała Rage Agains The Machine, wystąpiła nadziesięcioleciu Piersi. Jesienią 1994 doszedł znany z Acid Drinkers gitarzysta Robert "Litza" Friedrich (ur. 15 kwietnia 1968 roku w Sulechowie) i zespół zaczął być coraz bardziej popularny.
Już w następnym roku ukazała się płyta "Porozumienie ponad podziałami", najostrzejsza w dorobku. Pojawiła się tu (czadowa) przeróbka utworu "Dziewczyny", znanego wcześniej z solowego repertuaru Staszewskiego. Największym powodzeniem cieszył się "Tata dilera", w którym Kazik wcielił się w przesłuchiwanego ojca młodocianego handlarza narkotyków. Świetnie wypadł drugi tekst "wcieleniowy" - "Stałem się sprawcą zgonu taty z powodu mej dumy z brata" - będący wyjątkowo sugestywną opowieścią o podporządkowywaniu się woli rodziców, którzy nie akceptują wyborów swoich dzieci. Po "Porozumieniu ponad podziałami", akcje zespołu wciąż rosły, stał się on wręcz jedną z największych atrakcji koncertowych w Polsce. Wyjeżdżał też za granice - występował m.in. w legendarnym nowojorskim klubie CBGB.
Dwa lata później grupa powiększyła dyskografię o singel "Andrzej Gołota", z utworem tytułowym napisanym przez Kazika - fana boksu - pod wpływem sukcesów jednego z najsłynniejszych polskich bokserów. Piosenka stała się zapowiedzią kolejnej płyty "Las Maquinas de la Muerte" z tytułem zaczerpniętym z meksykańskiego filmu science fiction z 1964 roku. To najbardziej różnorodne wydawnictwo KNŻ - tym razem w ten właśnie sposób zespół został podpisany na okładce. Największym powodzeniem cieszyła się piosenka tytułowa (z teledyskiem przypominającym film science fiction), ale popularne okazały się również transowe "W południe" z tekstem Kazimierza Grześkowiaka, "Łysy jedzie do Moskwy", czyli czadowa wersja przeboju pochodzącego z solowej działalności Kazika czy "Pierdolę Pera" wymierzone w Andrzeja Leppera, który kilka lat wcześniej bez zgody Staszewskiego wykorzystał fragment piosenki "100 000 000" w swoim spocie puszczanym podczas kampanii prezydenckiej.
Po wydaniu "Las Maquinas de la Muerte" KNŻ pojechał w bardzo dobrze przyjęte tournee po Polsce. W 2000 roku miejsce Friedricha (poświęcił się Arce Noego i 2Tm2,3) zajął Olaf Deriglasoff (dawniej muzyk m.in. Dzieci Kapitana Klossa, Apteki czy Homo Twist), a brzmienie zostało wzbogacone o sampler. Grupa wciąż grała dużo koncertów, a jeden z nich - ten z warszawskiej Stodoły - został wydany na dwupłytowym albumie "Występ", podpisanym tym razem nazwą KaeNŻet. Wydawnictwo zawierało nie tylko utwory z repertuaru KaeNŻetu, ale również "I Am The Top" Deadlocka oraz te znane z solowego repertuaru Kazika - "Krzesło łaski" Nicka Cave'a, "Maciek, ja tylko żartowałem" czy "Jeszcze Polska". Wiosną 2003 grupa pojechała na koncerty do Anglii (występowała m.in. w prestiżowej Sali Astorii), ale mimo dużego zainteresowania fanów, Kazik zdecydował się rozwiązać zespół. Pożegnalna trasa odbyła się na przełomie 2003/2004.
KNŻ reaktywował się w 2008 roku w najbardziej znanym składzie: Kazik Staszewski, Adam Burzyński, Robert Friedrich, Michał Kwiatkowski, Tomasz Goehs. Pierwszy koncert po zejściu zagrał w toruńskiej Od Nowie w lutym następnego roku. Przez kolejne lata wystąpił m.in. na festiwalu w Jarocinie. Od początku 2011 roku zaczął przygotowywać nową płytę.
Dyskografia:
"Na żywo, ale w studio" Kazik (CD), 1994, SP Records
"Porozumienie ponad podziałami" Kazik Na Żywo (CD), 1995, SP Records
"Las Maquinas de la Muerte" KNŻ (CD), 1999, SP Records
"Występ" KaeNŻet (2CD), 2002, SP Records