Między małżonkami
– Och! Byłech skończonym łosłym, kiejżech sie z tobą żynił!
– Mosz prawie, dziubecku. A jo była tak zakochano, żech tego nie zauważyła.
Od myślenia
– Francek, co ty mosz tako buła na czole? Pierónie! Tako fioletowo, zielono, żółto…
Francek pado:
– Wijsz, łod myślynio.
– Nó, przestóń! Przeciyż łod myślynio jeszcze żodyn buły niy dostoł.
A Francek na to:
– Nó, ja! Ale jo myśloł, że moja staro przijedzie jutro, a przijechała wczora.
O włos
Chłop przyszoł z roboty, siednął se koło stołu, no i czeko, aż mu babeczka tyn obiod podo.
Tóż ta jego babeczka prędziutko, szykownie obskakuje koło swojigo chłopeczka, no, jako zawsze najpierw nalewa mu zupa.
Ale tam kajsi nalozł sie mu włos w tej zupie. Tóż on sie zrobił taki szorstki i dó niej mówi:
– Jakóż to warzisz?
– Tóż jako? Dyć tak jak zawsze.
– Ale tu przecież jest włos w zupie. Nie umiysz tyj twoji czepani zawiązać jako na żurek, albo co?
– Ale chłopeczku, włos tam jest w zupie? Mój włos? Na tóż, chłopeczku, przed ślubem to byś mnie bół cało zjodł, culutyńkom, a teraz ani mojego włosa nie chcesz?
Mądry mężczyzna
– Antek, kaj ty idziesz?
– Mariko kochano, pamiętej o tym, że mądro żona nigdy swojego chłopa nie pyto, dokąd on idzie.
– No, to według ciebie – powiada Marika – mądry mężczyzna tyż swojej babeczki nie pyto, dokąd ona wychodzi?
– Według mnie – Antek na to – to mądry mężczyzna nigdy się nie żeni.
Guzik
– Małgoś! Pierónie, co móm robić? Łyknął-ech kneflik od koszule.
– No, to dobrze. Przinojmnij roz bydziesz wiedził, kaj go mosz!
Na koncercie
Tomanek siedzi z Tomankową na koncercie. Nogle Tomankowo tyrpie swoigo ślubnego szkirboła w żebra i prawi:
– Ty, widzisz? Tam siedzi jeden istny i śpi!
A Tomanek ino odburknął:
– Skirz takiego głupstwa przeca nie musiałaś mnie budzić!
U doktora
Lidia Pieleska u doktora:
– Panie doktór. Bydóm tacy dobrzi i doradzóm mi, co robić, aby mój Sztefan tyla we śpiku niy godoł?
– Jo jim powiym, pani Pielesko! Niych mu dajóm bez dzień dojść do słowa, to niy bydzie godoł w nocy, jak śpi.
Życzenie małżonki
Jedna kobiyta na starsze roki chorowała, łokropnie chorowała. Nó i roz godo tak do tego swojigo małżonka:
– Wiysz co chłopeczku? Jo cie o jedno proszym. Żebyś mi przirzekł tu teraz na święte słowa. Jo wiym, żeś jeszcze jest młody, młodszy łody mie, łożynisz sie pewnie, ale musisz mi przirzec, że jakby jo umarła, to ta twoja prziszło niy bydzie chodzić w moich sukiynkach. Pamiętej. Bo jo jóm tu bydym chodziła straszyć. Jo bych jóm tu postraszyła.
Chłopek godo:
– Nó, przisięgnę ci.
Dźwignął rękę do góry, dwa palce – i godo tak:
– Przisięgóm ci na nojświętsze słowa, że moja drugo babeczka niy bydzie chodzióła w twoich sukiynkach, bo łóna jest moc wyższo łod ciebie i tęgszo.